Μέσα στο τραίνο πηγαίνοντας στην χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση. Οι άνθρωποι γύρω μου θυμωμένοι, στεναχωρημένοι, καταβεβλημένοι. Άνθρωποι που σχεδόν έχουν απωλέσει κάθε ελπίδα, που δείχνουν ότι έχουν φτάσει στα όριά τους και που είναι ένα βήμα από το να ξεσπάσουν την οργή τους επί δικαίων και αδίκων. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας , της εργατιάς και του μόχθου (που έλεγε και ο "σοσιαλιστής" πρωθυπουργός μας), που τους εξαπάτησαν , τους κοροϊδεψαν με ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις.
Και ανάμεσα σε όλους αυτούς και δύο ζευγάρια πιτσιρικάδων με τα περίεργα κουρέματα, την αναίδεια και την αδιαφορία να ξεχειλίζει σε κάθε τους κίνηση , από κάθε τους λέξη. Ουρλιάζοντας στην προσπάθεια τους δήθεν να προκαλέσουν , τραγουδώντας παραποιημένα δημοτικά τραγούδια και βρίζοντας ο ένας τον άλλον. Δεν πάνε να διαμαρτυρηθούν αλλά για να πιούν καφέ και να σκοτώσουν τον χρόνο τους.
Το μόνο που προκαλούν σε όλους τους υπόλοιπους είναι να μεγαλώσουν την θλίψη τους και να επιβεβαιώσουν την αίσθηση ότι δυστυχώς (με ένα μεγάλο ποσοστό των νέων ανθρώπων σε αυτή την κατάσταση) έχει χαθεί κάθε ελπίδα για αυτή την χώρα.
Και βέβαια η θλίψη , η πίκρα και η στεναχώρια δεν μπορούν παρά να μεγαλώσουν όταν σκεφτομαι ότι είμαστε η χειρότερη γενιά των Ελλήνων. Εμείς φταίμε που τα παιδιά μας έφτασαν σε αυτό το σημείο. Τους προσφέραμε τα πάντα, τους δώσαμε τεράστιες ελευθερίες, τα απαλάξαμε από όλες τις υποχρεώσεις τους, τους γιγαντώσαμε τα δικαιώματά τους και το χειρότερο απ'όλα τους διδάξαμε τον πλέον εγωιστικό τρόπο συμπεριφοράς, της συμπεριφοράς του παρτάκια.
Να βολευτώ εγώ, να πλουτίσω εγώ σε βάρος όλων, να κλέψω το κράτος , τους άλλους , να ξεφύγω εγώ. Να βάλω το δικό μου συμφέρων πάνω από το συμφέρων των πολλών. Να πάρω την σειρά του άλλου, να παρκάρω στην μέση του δρόμου απλά για να κάνω την δική μου δουλειά, να κατηγορήσω όλους τους άλλους που παλεύουν και αγωνίζονται γιατί με ενοχλούν.
Γεμίσαμε τα σπίτια με τηλεοράσεις και τις αφήσαμε να παίζουν όλη την ώρα βλακείες. Προτιμήσαμε αντί να συζητήσουμε λίγο με τα παιδιά μας να τους βάλουμε ένα dvd ή ένα παιχνίδι στον υπολογιστή και το Playstation ώστε να μας αφήσουν ήσυχους. Αντί να τους κάνουμε δώρο ένα βιβλίο να ξεστραβωθούν να τους αγοράσουμε κάθε βλακεία που παρήγαγε το σάπιο σύστημά μας.
Αντι να τα μάθουμε τι σημαίνει συντροφικότητα, αγάπη για τον πλησίον, αυτοσεβασμός, έρωτας, δικαιοσύνη, ελευθερία, ομορφιά, μουσική, χρώματα, ουρανός και θάλασσα τα μάθαμε άλλα.
Μοναξιά, αποξένωση, μίσος, εγωισμό, έλλειψη σεβασμού, αποβλάκωση, ηλήθια πρότυπα, πουτανιά, απουσία σωστής εκπαίδευσης, άγνοια, χρήμα, θέλω, θέλω, θέλω .... δικαιώματα πολλά και υποχρεώσεις λίγες.
Και τώρα που εμείς (η χειρότερη των Ελλήνων γενιά) βλέπουμε τα αποτελέσματα της καταστροφικής μας πολιτικής το μόνο που κάνουμε είναι να βυθιζόμαστε στην θλίψη μας και στην στεναχώρια. Πως τα καταφέραμε τόσο άσχημα, πως .....................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου