Καθάρματα!
Η Ευρώπη «τους». Η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ενωσής τους. Στην Ευρώπη του ευρώ «τους». Της ΟΝΕ τους. Του Μάαστριχτ τους.
Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των Συνόδων Κορυφής, των Βρυξελλών και των πολυεθνικών αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:
Ξέρω κάτι «πολιτισμένους» που μπροστά τους οι βάρβαροι δεν πιάνουν χαρτωσιά σε μισανθρωπισμό.
*
Στην Ευρώπη «τους» υπάρχουν - σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.
Υπάρχουν πάνω από 13 εκατομμύρια καθημερινοί «Αγιάννηδες». Αλλά να που οι «μπίζνες» της φιλανθρωπίας τελείωσαν.
Κι έτσι βγήκε φιρμάνι:
*
Μετά από απόφαση (μη εφέσιμη!) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου,
στο οποίο μεταξύ άλλων προσέφυγε η Γερμανία,
το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ που προβλεπόταν ως δαπάνη από την ΕΕ για τη διανομή τροφίμων στους απόρους της Ευρώπης, μειώνεται στο 1/5!
*
Συνεπώς:
Μετά από το 2012, όπως ανακοινώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Ιούλη, για τα 13 εκατομμύρια πεινασμένους που προσέρχονται στα σημεία σίτισης απόρων και αστέγων
(αν και στην πραγματικότητα οι υποσιτιζόμενοι λόγω φτώχειας στην ΕΕ ξεπερνούν τα 43 εκατομμύρια),
η ΕΕ δε δικαιολογεί τη «δαπάνη» των 500 εκατομμυρίων για την παροχή της στοιχειώδους τροφής που θα τους συντηρεί στη ζωή. Δικαιολογεί, πλέον, μόνο 113 εκατομμύρια ευρώ! Διότι, όπως απεφάνθη η ευρωπαϊκή «δικαιοσύνη», οι άποροι ...κοστίζουν πολύ. Και ως εκ τούτου θα υποστούν ...δίαιτα.
*
Οι απαρτίζοντες το ευρωοικοδόμημα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, ακόμα κι αν το αύξαναν το ποσό για τους απόρους, ακόμα κι αν όλοι αυτοί που κερδίζουν από τη φτώχεια των πολλών πολλαπλασίαζαν τα «κουπόνια σίτισης» για τα θύματά τους,
πάλι καθάρματα θα ήταν.
*
Το γεγονός, πάντως, ότι τα κόβουν κιόλας, το γεγονός ότι ενώ οι πεινασμένοι αυξάνονται την ίδια ώρα τα - έτσι κι αλλιώς - πενιχρά κονδύλια για τη διατήρηση της ύπαρξής τους μειώνονται (κατά τα 4/5!), βοηθάει σε ένα πράγμα:
Για να «μετρήσει» κανείς όχι το «αν», αλλά το «πόσο» καθάρματα είναι.
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ευρώπη «τους». Η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ενωσής τους. Στην Ευρώπη του ευρώ «τους». Της ΟΝΕ τους. Του Μάαστριχτ τους.
Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των Συνόδων Κορυφής, των Βρυξελλών και των πολυεθνικών αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:
Ξέρω κάτι «πολιτισμένους» που μπροστά τους οι βάρβαροι δεν πιάνουν χαρτωσιά σε μισανθρωπισμό.
*
Στην Ευρώπη «τους» υπάρχουν - σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.
Υπάρχουν πάνω από 13 εκατομμύρια καθημερινοί «Αγιάννηδες». Αλλά να που οι «μπίζνες» της φιλανθρωπίας τελείωσαν.
Κι έτσι βγήκε φιρμάνι:
*
Μετά από απόφαση (μη εφέσιμη!) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου,
στο οποίο μεταξύ άλλων προσέφυγε η Γερμανία,
το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ που προβλεπόταν ως δαπάνη από την ΕΕ για τη διανομή τροφίμων στους απόρους της Ευρώπης, μειώνεται στο 1/5!
*
Συνεπώς:
Μετά από το 2012, όπως ανακοινώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Ιούλη, για τα 13 εκατομμύρια πεινασμένους που προσέρχονται στα σημεία σίτισης απόρων και αστέγων
(αν και στην πραγματικότητα οι υποσιτιζόμενοι λόγω φτώχειας στην ΕΕ ξεπερνούν τα 43 εκατομμύρια),
η ΕΕ δε δικαιολογεί τη «δαπάνη» των 500 εκατομμυρίων για την παροχή της στοιχειώδους τροφής που θα τους συντηρεί στη ζωή. Δικαιολογεί, πλέον, μόνο 113 εκατομμύρια ευρώ! Διότι, όπως απεφάνθη η ευρωπαϊκή «δικαιοσύνη», οι άποροι ...κοστίζουν πολύ. Και ως εκ τούτου θα υποστούν ...δίαιτα.
*
Οι απαρτίζοντες το ευρωοικοδόμημα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, ακόμα κι αν το αύξαναν το ποσό για τους απόρους, ακόμα κι αν όλοι αυτοί που κερδίζουν από τη φτώχεια των πολλών πολλαπλασίαζαν τα «κουπόνια σίτισης» για τα θύματά τους,
πάλι καθάρματα θα ήταν.
*
Το γεγονός, πάντως, ότι τα κόβουν κιόλας, το γεγονός ότι ενώ οι πεινασμένοι αυξάνονται την ίδια ώρα τα - έτσι κι αλλιώς - πενιχρά κονδύλια για τη διατήρηση της ύπαρξής τους μειώνονται (κατά τα 4/5!), βοηθάει σε ένα πράγμα:
Για να «μετρήσει» κανείς όχι το «αν», αλλά το «πόσο» καθάρματα είναι.
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
