Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα. Μέρος 5 - Το δάνειο του 1833

Η συγκεκριμένη ανάρτηση καθώς και άλλες που προηγήθηκαν και που θα ακολουθήσουν αφορούν τις επιδράσεις που είχε το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα όπως αυτές παρουσιάζονται στο βιβλιο του Νίκου Μπελογιάννη.

Αποτελούν σύντομη περίληψη όσον αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο και σε δική μου ελεύθερη απόδοση.

Η ιστορία του δανείου αυτού ξεκινάει όπως είδαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση από το 1830 όταν οι τρεις «προστάτιδες» δυνάμεις ξεκίνησαν τις προσπάθειές τους να μας φορτώσουν βασιλιά. Για τις ανάγκες λοιπόν του νέου βασιλιά και του βασιλείου του (όπως έλεγαν) θα έδιναν σε 3 δόσεις η κάθε μία από 20 εκατομμύρια φράγκα, σύνολο δηλαδή 60 εκατομμύρια.

Η κάθε μία θα εγγυόταν την πληρωμή του 1/3 από το ετήσιο χρεολύσιο και τους τόκους του συγκεκριμένου δανείου. Οι εγγυήσεις αυτές αν και είχαν σταματήσει οι πληρωμές των τόκων των προηγούμενων δανείων (τα λεγόμενα δάνεια της ανεξαρτησίας που είδαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις) έκαναν το συγκεκριμένο δάνειο μία πολύ σίγουρη επένδυση για κάθε λογής τοκογλύφο.

Από την πλευρά της Ελλάδας δόθηκαν οι απαραίτητες εγγυήσεις προς τις «προστάτιδες» δυνάμεις οι οποίες όπως καταλαβαίνει ο καθένας δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες πέρα από την οικονομική και πολιτική μας υποδούλωση σε αυτές. Η Ελλάδα λοιπόν υποχρεώθηκε να ρυθμίσει κατά τέτοιο τρόπο τους προϋπολογισμούς της ώστε τα έσοδά της να διατίθενται πρώτα για την εξυπηρέτηση του χρέους και την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων τα οποία είχαν εγγυηθεί οι 3 δυνάμεις. Για οποιοδήποτε άλλο σκοπό θα χρησιμοποιούσαν ότι, και αν περίσσευε.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεκίνησε η υλοποίηση αυτού του σχεδίου με την συνθήκη την οποία υπέγραψαν οι 3 δυνάμεις με την Βαυαρία στις 7 Μαΐου του 1832 χωρίς βέβαια την παρουσία καμίας εκπροσώπησης από την Ελλάδα.

Την μεσιτεία για το δάνειο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου, ο οποίος την μεταβίβασε στον Λιγνάδο και ο οποίος με τη σειρά του με μία ιδιαίτερη συμφωνία την ανέθεσε στους Ρότσιλδ οι οποίοι ήταν οι μεγαλύτεροι τοκογλύφοι του κόσμου. Ο Ρότσιλδ ανέλαβε να δώσει το συγκεκριμένο δάνειο σε πραγματική τιμή 94%.

Οι σκληροί όροι που είχαν τεθεί στην Ελλάδα, οι πρωτάκουστες εγγυήσεις και η παρουσία των 3 δυνάμεων προσέφεραν ασφάλεια στους ομολογιούχους και έτσι υπερκαλύφτηκε η ζήτηση και αντί για τα 60 εκατομμύρια ονομαστικό δάνειο που ζητήθηκε προσφέρθηκαν τελικά 64 εκατομμύρια. Οι τοκογλύφοι όμως αντί να μας δώσουν το 94% (την πραγματική τιμή δηλαδή) που είχε συμφωνηθεί και το οποίο θα ήταν 60,16 εκατομμύρια φράγκα μας έδωσαν τελικά μόνο 57 εκατομμύρια ρίχνοντας την πραγματική τιμή στο 89% τελικά. Με τρόπο μαγικό λοιπόν εξαφανίστηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια τα οποία άνηκαν στην Ελλάδα και κατέληξαν τελικά στις τσέπες των τοκογλύφων αφού πρώτα όμως χρεώθηκαν στην πολύπαθη χώρα όπως είχε συμβεί άλλωστε και με τα δάνεια της ανεξαρτησίας.

Το συγκεκριμένο πλιάτσικο όμως τελικά θα ήταν πταίσμα με όλα όσα ακολούθησαν στην συνέχεια.  Από τα 57 λοιπόν εκατομμύρια οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν προκαταβολικά τα 33!!!!!! (ασύλληπτο ποσοστό περίπου 58%) για προκαταβολικούς τόκους, τοκοχρεολύσια και διάφορα έξοδα. 

Ακόμη 2,5 εκατομμύρια κρατήθηκαν για προκαταβολές που είχαν δοθεί στον Καποδίστρια και 12,5 (12.531.000 για την ακρίβεια) δόθηκαν στους Τούρκους για την εξαγορά από αυτούς δήθεν της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας. Στην πραγματικότητα οι Τούρκοι δεν πήραν τίποτα αφού αυτή η κίνηση είχε σαν σκοπό να πληρωθεί η Ρωσία τα 6 εκατομμύρια που είχε καταδικαστεί να τους πληρώσει η Τουρκία μετά την ήττα της, ενώ τα υπόλοιπα τα μοιράστηκαν οι άλλοι δύο συνεταίροι.

Τελικά λοιπόν απέμειναν όλα κι όλα περίπου 9 εκατομμύρια (8.969.000) φράγκα τα οποία όμως τα καταβρόχθισαν όλα οι Βαυαροί. Ποιο συγκεκριμένα οι 3 αντιβασιλιάδες πήραν προκαταβολικά μερικά εκατομμύρια και τα υπόλοιπα ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας (πατέρας του Όθωνα) τα χρησιμοποίησε για να πληρώσει τους Βαυαρούς αξιωματικούς. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Λουδοβίκος αρχικά είχε υποσχεθεί ότι θα πλήρωνε από την τσέπη του όλους αυτούς τους «αποτυχημένους» στρατιωτικούς που είχε στείλει μαζί με τον γιο του. Αντί για αυτό τελικά χρέωσε το βασίλειο της Ελλάδας με 19 εκατομμύρια φράγκα κρατώντας έτσι ότι είχε απομείνει από το δάνειο και βάζοντας χέρι και στον προϋπολογισμό του νεοσύστατου βασιλείου.

Αυτή είναι η εξωφρενική ιστορία του 3^ου δανείου που πήρε η χώρα μας και που τελικά δεν έφτασε ούτε ένα σεντς στα ταμεία του κράτους.

 

Συνεχίζεται.........

Πηγή :

Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα.

Νίκος Μπελογιάννης

Εκδόσεις ΑΓΡΑ