Τάσος Λειβαδίτης

Γεννήθηκε σαν σήμερα 20 Απριλίου το 1922 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο και από τα χρόνια που ήταν στο γυμνάσιο δήλωνε ποιητής.
Η κατοχή τον βρίσκει στο Πανεπιστήμιο Αθήνας και στη Νομική Σχολή, που δεν θα την τελειώσει.
Πάλεψε μέσα από τις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.
Την τετραετία 1948 – 1952, εξορίστηκε για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, στον Αϊ – Στράτη και τη Μακρόνησο.
Ο Τάσος Λειβαδίτης έφυγε στις 30 του Οκτώβρη 1988 αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, ύμνο στον άνθρωπο, τον αγώνα και την επανάσταση.

Στο ποίημα του με τίτλο "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" παρουσιάζει την δική του πορεία.


Σε απαγγελία από τον ηθοποιό Αιμίλιο Χειλάκη από την ποιητική συλλογή "Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο" (1956)



Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν` αγωνίζεσαι για την Ειρήνη
και το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους θα φωνάξεις τα χείλια σου θα
ματώσουν απ` τις φωνές.
Το πρόσωπο σου θα ματώσει από τις σφαίρες, μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πέτρα στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου να γκρεμίζει μια αδικία
Και πρόσεχε........μη ξεχαστείς ούτε στιγμή
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα
στις Πολιτείες.
Μια στιγμή να κοιτάξεις το Ηλιοβάσιλεμα
Αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ` τις οβίδες
Δεν έχεις καιρό
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι η
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή σου, θα θυμάσαι πάντα την Άνοιξη
τη μάνα σου και το κόσμο.
Εσύ και μες απ` το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς το τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ` το άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνούν τα χρόνια σου και ν` ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
Δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεις πιο νέος.
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ` αρχίζουνε στο κόσμο.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις, ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στο τοίχο την ημερομηνία τ` αρχικά του όνοματός σου και μια λέξη
Ειρήνη.
Σαν ναγραψες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια.
Σαν να στεκόσουν μπροστά σ` ολόκληρο το μέλλον
Να μπορείς, απάνω απ` την ομοβροντία που σε σκοτώνει!
Εσύ ν` ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την Ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.