Καθάρματα!
Η Ευρώπη «τους». Η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ενωσής τους. Στην Ευρώπη του ευρώ «τους». Της ΟΝΕ τους. Του Μάαστριχτ τους.
Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των Συνόδων Κορυφής, των Βρυξελλών και των πολυεθνικών αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:
Ξέρω κάτι «πολιτισμένους» που μπροστά τους οι βάρβαροι δεν πιάνουν χαρτωσιά σε μισανθρωπισμό.
*
Στην Ευρώπη «τους» υπάρχουν - σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.
Υπάρχουν πάνω από 13 εκατομμύρια καθημερινοί «Αγιάννηδες». Αλλά να που οι «μπίζνες» της φιλανθρωπίας τελείωσαν.
Κι έτσι βγήκε φιρμάνι:
*
Μετά από απόφαση (μη εφέσιμη!) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου,
στο οποίο μεταξύ άλλων προσέφυγε η Γερμανία,
το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ που προβλεπόταν ως δαπάνη από την ΕΕ για τη διανομή τροφίμων στους απόρους της Ευρώπης, μειώνεται στο 1/5!
*
Συνεπώς:
Μετά από το 2012, όπως ανακοινώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Ιούλη, για τα 13 εκατομμύρια πεινασμένους που προσέρχονται στα σημεία σίτισης απόρων και αστέγων
(αν και στην πραγματικότητα οι υποσιτιζόμενοι λόγω φτώχειας στην ΕΕ ξεπερνούν τα 43 εκατομμύρια),
η ΕΕ δε δικαιολογεί τη «δαπάνη» των 500 εκατομμυρίων για την παροχή της στοιχειώδους τροφής που θα τους συντηρεί στη ζωή. Δικαιολογεί, πλέον, μόνο 113 εκατομμύρια ευρώ! Διότι, όπως απεφάνθη η ευρωπαϊκή «δικαιοσύνη», οι άποροι ...κοστίζουν πολύ. Και ως εκ τούτου θα υποστούν ...δίαιτα.
*
Οι απαρτίζοντες το ευρωοικοδόμημα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, ακόμα κι αν το αύξαναν το ποσό για τους απόρους, ακόμα κι αν όλοι αυτοί που κερδίζουν από τη φτώχεια των πολλών πολλαπλασίαζαν τα «κουπόνια σίτισης» για τα θύματά τους,
πάλι καθάρματα θα ήταν.
*
Το γεγονός, πάντως, ότι τα κόβουν κιόλας, το γεγονός ότι ενώ οι πεινασμένοι αυξάνονται την ίδια ώρα τα - έτσι κι αλλιώς - πενιχρά κονδύλια για τη διατήρηση της ύπαρξής τους μειώνονται (κατά τα 4/5!), βοηθάει σε ένα πράγμα:
Για να «μετρήσει» κανείς όχι το «αν», αλλά το «πόσο» καθάρματα είναι.
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ευρώπη «τους». Η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ενωσής τους. Στην Ευρώπη του ευρώ «τους». Της ΟΝΕ τους. Του Μάαστριχτ τους.
Σε αυτή την Ευρώπη των «πολιτισμένων», των Συνόδων Κορυφής, των Βρυξελλών και των πολυεθνικών αποδεικνύεται μέχρι κεραίας αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι:
Ξέρω κάτι «πολιτισμένους» που μπροστά τους οι βάρβαροι δεν πιάνουν χαρτωσιά σε μισανθρωπισμό.
*
Στην Ευρώπη «τους» υπάρχουν - σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - πάνω από 13 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.
Υπάρχουν πάνω από 13 εκατομμύρια καθημερινοί «Αγιάννηδες». Αλλά να που οι «μπίζνες» της φιλανθρωπίας τελείωσαν.
Κι έτσι βγήκε φιρμάνι:
*
Μετά από απόφαση (μη εφέσιμη!) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου,
στο οποίο μεταξύ άλλων προσέφυγε η Γερμανία,
το ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ που προβλεπόταν ως δαπάνη από την ΕΕ για τη διανομή τροφίμων στους απόρους της Ευρώπης, μειώνεται στο 1/5!
*
Συνεπώς:
Μετά από το 2012, όπως ανακοινώθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο τον περασμένο Ιούλη, για τα 13 εκατομμύρια πεινασμένους που προσέρχονται στα σημεία σίτισης απόρων και αστέγων
(αν και στην πραγματικότητα οι υποσιτιζόμενοι λόγω φτώχειας στην ΕΕ ξεπερνούν τα 43 εκατομμύρια),
η ΕΕ δε δικαιολογεί τη «δαπάνη» των 500 εκατομμυρίων για την παροχή της στοιχειώδους τροφής που θα τους συντηρεί στη ζωή. Δικαιολογεί, πλέον, μόνο 113 εκατομμύρια ευρώ! Διότι, όπως απεφάνθη η ευρωπαϊκή «δικαιοσύνη», οι άποροι ...κοστίζουν πολύ. Και ως εκ τούτου θα υποστούν ...δίαιτα.
*
Οι απαρτίζοντες το ευρωοικοδόμημα των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και των μονοπωλίων, ακόμα κι αν το αύξαναν το ποσό για τους απόρους, ακόμα κι αν όλοι αυτοί που κερδίζουν από τη φτώχεια των πολλών πολλαπλασίαζαν τα «κουπόνια σίτισης» για τα θύματά τους,
πάλι καθάρματα θα ήταν.
*
Το γεγονός, πάντως, ότι τα κόβουν κιόλας, το γεγονός ότι ενώ οι πεινασμένοι αυξάνονται την ίδια ώρα τα - έτσι κι αλλιώς - πενιχρά κονδύλια για τη διατήρηση της ύπαρξής τους μειώνονται (κατά τα 4/5!), βοηθάει σε ένα πράγμα:
Για να «μετρήσει» κανείς όχι το «αν», αλλά το «πόσο» καθάρματα είναι.
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
2 σχόλια:
"Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε"
Θέλω να πω, δίχως περιττούς προλόγους, ότι το βιβλίο "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", του Νίκου Μπογιόπουλου, αποτελεί ένα σύνολο εκπλήξεων, από τις οποίες καμμία δεν είναι δυσάρεστη. Η πρώτη έκπληξη έρχεται νωρίς-νωρίς, από το εξώφυλλο όπου υπάρχει το σηματάκι των εκδόσεων "Λιβάνη". Θα περιμέναμε ότι ένας από τους γνωστότερους δημοσιογράφους του "Ριζοσπάστη" (και, μάλιστα, με ξεκάθαρη ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση), θα εξέδιδε το βιβλίο του από την "Σύγχρονη Εποχή", τον εκδοτικό οίκο που είναι γνωστός ως "εκδοτικός οίκος του ΚΚΕ". Όμως, ο Μπογιόπουλος δεν γράφει απευθυνόμενος στους ομοϊδεάτες του αλλά για τον κάθε κοινό, απλό πολίτη. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι η αίσθηση που αποκόμισα από τούτο το βιβλίο είναι πως ο Μπογιόπουλος απευθύνεται κυρίως στους μη-κομμουνιστές. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνει καλύτερα τον στόχο του μέσω του "Λιβάνη".
Αλλά τί πράγμα είναι τούτο το βιβλίο; Δεν είναι εύκολο να κολλήσεις μια ταμπέλλα σε ένα σύγγραμμα κάπου πεντακοσίων σελίδων, αλλά μπορούμε ανώδυνα να πούμε ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" αποτελεί το εγκόλπιο της οικονομικής κρίσης για κάθε κοινό νου. Το βιβλίο απευθύνεται στην κοινή λογική του αναγνώστη, όχι με φωνές, συνθήματα και τσιτάτα, αλλά με πειθώ κι επιχειρήματα, προκειμένου να του αποκαλύψει όσα πρέπει -και θέλει- να γνωρίζει για την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη συνίσταται στον τρόπο γραφής. Ο Μπογιόπουλος γράφει ως μαρξιστής (οι αναφορές στα κείμενα των Μαρξ και Λένιν είναι άφθονες) αλλά υποχρεώνει ακόμα και τον αντικομμουνιστή αναγνώστη να παρακολουθήσει με προσήλωση τα λεγόμενά του. Όσοι έχουν μάθει να μέμφονται τον τάχα "ξύλινο λόγο" των κομμουνιστών, σίγουρα θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη, μιας και η κοινή λογική δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητη στον παρατιθέμενο ορυμαγδό επιχειρημάτων και στοιχείων. Και για να πάω ένα βήμα παραπέρα, το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" διαβάζεται ηδονικά ακόμη κι από τον πλέον αμύητο στα πολιτικά ή στα οικονομικά πράγματα αναγνώστη.
Πράγματι, σ' αυτό το βιβλίο ξεδιπλώνεται το πανόραμα της σημερινής κεφαλαιακής κρίσης με όλα τα στοιχεία της. Στο πρώτο μέρος του, ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η εκδήλωση της κρίσης σε Ελλάδα και ευρωζώνη. Και στο τρίτο -και τελευταίο- μέρος, ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Επαναλαμβάνω ότι το "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε" απευθύνεται στον απλό αναγνώστη. Επομένως, εδώ δεν πρόκειται να βρείτε βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις. Εδώ θα αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης και, τελειώνοντας, θα αισθανθείτε πράγματι σοφώτεροι.
Ελπίζω ότι, με όλα όσα αράδιασα παραπάνω, σας έπεισα ότι αξίζει να θυσιάσετε κάπου 15 ευρώ για να αποκτήσετε αυτό το βιβλίο και να "τεστάρετε" την σιγουριά σας ότι έχετε μάθει τα πάντα για την κρίση από τους "αναλυτές" των καναλιών και των "έγκυρων" κυριακάτικων φυλλάδων. Οι δυο εκπλήξεις, στις οποίες αναφέρθηκα πρωτύτερα, δεν είναι τίποτε μπροστά στις αλλεπάλληλες εκπλήξεις που σας περιμένουν σελίδα με σελίδα και θα σας κάνουν να απορείτε πως "αλλοιώς μας τα έχουν πει"...
(Από το Cogito ergo sum)
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Ο ενημερωμένος πολίτης (και κυρίως ο σωστά ενημερωμένος) είναι ακόμη πιο επικύνδινος για όσους ξεσκίζουν την ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου