Θα κάνω μια παραχώρηση. Έναν συμβιβασμό, δέκα βήματα πίσω. Θα δεχτώ ότι όλοι οι άλλοι έχουν δίκιο. Ποιοι είναι οι άλλοι που έχουν δίκιο; Όλοι αυτοί που στην αρχή ήταν «μνημονιακοί», τονίζοντας την ανάγκη να τηρηθούν οι όροι του μνημονίου, για να μην πτωχεύσει η χώρα και τώρα είναι «ρεαλιστές», τονίζοντας την ανάγκη να ψηφισθούν τα μέτρα για να μείνει πάση θυσία η χώρα στο ευρώ.
Όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τον τόπο. Πονάνε μαζί με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο τον άνεργο. Σκέφτονται τον συνταξιούχο και θέτουν κόκκινες γραμμές όπως ο Κουβέλης. Τα επιχειρήματά τους, αν και κοντράρουν στην λογική, αλλά και στα επιχειρήματα κορυφαίων οικονομολόγων του πλανήτη (Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Ρουμπινί κλπ), θα τα δεχτώ και κυρίως θα δεχτώ την ειλικρινή πρόθεσή τους και το πραγματικό και άδολο ενδιαφέρον για τον τόπο.
Δέχομαι όλες τις απαντήσεις και τις τοποθετήσεις τους. Δεν αμφισβητώ τίποτε. Έχω μόνο μια ερώτηση να κάνω.
Αν σε μια οικογένεια, σε μια πραγματική οικογένεια της Αθήνας, τα χρήματα που έρχονται κάθε μήνα, δεν φτάνουν για να καλύψουν τα έξοδα της οικογένειας, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Το ξαναγράφω και σας καλώ να το σκεφτείτε. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΤΑΝΟΥΝ. Και δεν φτάνουν γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων της οικογένειας, πάει σε κρατικούς οργανισμούς (Εφορία, χαράτσια, εισφορές, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, ΤΕΒΕ), τράπεζες (Δάνεια, κάρτες) και ότι περισσέψει για φαγητό, φροντιστήρια, ρούχα, ψυχαγωγία κλπ. Τι απάντηση δίνουμε ;
Τα επιχειρήματα για την Ελλάδα που πρέπει να μείνει στην Ζώνη του Ευρώ, που πρέπει να προσπαθήσει λίγο ακόμη, που έχει διανύσει το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου (βλ. Μέρκελ), που έχει ματώσει και ματώνει κλπ, νομίζω δεν λένε απολύτως τίποτα στην συγκεκριμένη οικογένεια.
Αν η χώρα σώζεται (που δεν σώζεται και είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο), τι σημασία έχει για την οικογένεια που πεθαίνει.
Απαντήσεις του τύπου, «αν είχαμε βγει από το Ευρώ θα ήταν χειρότερα τα πράγματα», «καταλαβαίνω το δράμα σας αλλά πρέπει να ρίξουμε το βιοτικό μας επίπεδο», ή την ακόμη χειρότερη, «πρέπει να μειώσουμε τις σπατάλες που κάναμε στο παρελθόν», καλές είναι για τον Μανόλη Καψή, αλλά εμένα και στην οικογένεια του παραδείγματός μας, ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΝΕ.
Θα ρωτήσει κάποιος. Πόσες είναι αυτές οι οικογένειες που δεν τους φτάνουν όσα βγάζουν. Η ερώτηση αυτή είναι κρίσιμη. Γιατί αν αυτές οι οικογένειες είναι 500, σε όλη την Ελλάδα, αν είναι 1000, ή ακόμη και αν είναι 15.000, ας συμφωνήσουμε όλοι οι υπόλοιποι να κάνουμε κάτι χυδαίο. Να ξεχάσουμε σιωπηρά και να τις θυσιάσουμε για να σωθεί το έθνος και όλοι οι υπόλοιποι.
Αν όμως αυτές οι οικογένειες είναι 1.000.000 ή πάνω από 2.500.000 τότε τι γίνεται;
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στον δικό σας περίγυρο, αλλά ο δικός μου έχει πάρα πολλές τέτοιες οικογένειες. Που όσα βγάζουν δεν τους φτάνουν και έχουν αναγκαστεί να βγουν σε κάποιο είδος «παρανομίας», χρωστώντας σε εφορίες, τράπεζες, και άλλα ευαγή ιδρύματα.
Και σε τέτοια κατάσταση μπορεί να είναι ο οικογενειάρχης, ο μαγαζάτορας, ο νέος γονιός, ο ελεύθερος, ο νιόπαντρος, ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο απολυμένος, ο εργάτης που έχει να πληρωθεί από τον Ιούνιο, η υπάλληλος με 4 ώρες δουλειάς την μέρα. Και όλα αυτά πριν έρθει και το υπερπακέτο των 11,8 δις…
Τρία χρόνια τώρα, έχω ακούσει τα πάντα, έχω χορτάσει από απαντήσεις, από ανθρώπους που έχουν εύκολα τα λόγια και τις λύσεις. Θέλω μόνο μια και μοναδική απάντηση. Τι απαντάμε σε αυτόν που σου λέει, «Κάνω τα πάντα, μα δεν μου βγαίνει, παίρνω 10 και χρειάζομαι 12. ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ»
Τι απαντάμε;
Θύμιος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου