ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΟ 38ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-"ΟΔΗΓΗΤΗ" ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ

ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ
«Η ΚΕ χαιρετίζει με περηφάνια τα νιάτα της ΚΝΕ, τους φίλους και οπαδούς, τους καλλιτέχνες και εργάτες, όλους εκείνους που πρόσφεραν για να στηθεί το Φεστιβάλ, μια μεγάλη πολιτική πολιτιστική εκδήλωση που επιζεί, γίνεται κάθε χρόνο, χωρίς να έχει πέσει στην παγίδα της ρουτίνας.
Και φέτος, παρά τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες, η ΚΝΕ προσπαθεί, αφήνει σπορά και στον τομέα της σχέσης πολιτικού, πολιτιστικού και αθλητικού αγώνα. Σήμερα, με όλα όσα ζούμε, με όλα όσα συμβαίνουν, ταιριάζουν απόλυτα τα λόγια του γνωστού μας τραγουδιού:
To μέλλον δεν θα 'ρθεί από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο


Αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς
Αυτό το κάλεσμα επαναλαμβάνουμε εμείς με την πιο στεντόρεια φωνή, δίπλα στο εξαιρετικό σύνθημα του Φεστιβάλ,
Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται....
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία
Καθημερινά ακούμε από απλούς, ταλαιπωρημένους και βασανισμένους ανθρώπους, ιδιαίτερα άνεργους, ένα ερώτημα: Είναι δυνατόν να μη βλέπουν οι κυβερνώντες ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο; Μήπως ζουν στον κόσμο τους;
Αποκαλούν τα μέλη της κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων κυβερνήσεων, προδότες, υποτελείς, δειλούς, αυλικούς της Μέρκελ και πολλά άλλα. 'Η ακούμε πάλι το γνωστό σύνθημα κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες!
Η λέξη τρόικα βρίσκεται τόσο συχνά στα χείλη πολλών έτσι που ξέχασαν ότι η τρόικα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ.
Αγώνας δρόμου γίνεται για το ποιος είναι ο πιο ικανός διαπραγματευτής με την τρόικα: Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Τσίπρας, Καμμένος.
Ολοι τους, μάλιστα, έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως, μόνο που δεν κλαίνε, γιατί δεν πάρθηκε σοβαρά η δήλωση του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, Στρος Καν για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και το φάρμακο που χρειαζόταν για την Ελλάδα.

Αντιλαϊκή κάθε συνταγή διαχείρισης

Ολα τα κόμματα θεωρούν ότι στην Ελλάδα γίνονται πράγματα που δε συμβαίνουν πουθενά αλλού στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η Ελλάδα είναι το μαύρο πρόβατο της πολιτισμένης, δημοκρατικής, εκσυγχρονισμένης ΕΕ!
Πότε προβάλλεται ως υπόδειγμα αποτελεσματικής και μάλιστα προοδευτικής πολιτικής ο Ιταλός μεγιστάνας Μόντι, πότε ο Ραχόι, πότε ο Ολάντ αναγορεύεται στο πιο σκληρό καρύδι απέναντι στην Μέρκελ. Αλλοτε υπόδειγμα γίνεται ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε και το φιλολαϊκό τάχα παράδειγμα της Αργεντινής.
Αλλοι είναι έτοιμοι να κάνουν άγαλμα τον επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι, άλλοι τα βάζουν με τις τράπεζες, άλλοι με τους φιλελεύθερους και άλλοι με τους σοσιαλδημοκράτες.
Αλλοι γλυκοκοιτάνε τη δραχμή, ενώ άλλοι τρομοκρατούν ότι χωρίς ευρώ, καταστροφή. Αλλοι φωνάζουν να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση, άλλοι στριγκλίζουν για εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αποδέχονται τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, που δεν αναγνωρίζει εθνικά σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα.
Είτε με δραχμή είτε με ευρώ, είτε με σύνδεση του εθνικού νομίσματος με το δολάριο, τη στερλίνα, το γεν, το γουάν ή το ρούβλι, η καπιταλιστική κρίση και όλες οι συνταγές διαχείρισής της χτυπούν αλύπητα τα λαϊκά δικαιώματα. Η μόνη διαφορά που μπορεί να σημειωθεί, είναι ότι ένα τμήμα του κεφαλαίου θα επωφεληθεί περισσότερο από ένα άλλο με τη μια ή την άλλη συνταγή. Οχι, όμως, και οι λαοί.
Για τον ελληνικό λαό, σημαίνει να γυρίσει πίσω ακόμα και στη 10ετία του '50.
Κάθε συνταγή που σερβίρεται έχει μια προϋπόθεση: Να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα τα βάρβαρα ταξικά μέτρα που ήδη έχουν παρθεί, να εφαρμοσθούν καινούργια και να μείνει ο δρόμος ανοικτός για διαρκείας λαϊκή δυστυχία, για τις αποκρατικοποιήσεις. Ηδη με το "κούρεμα" 50-50, οι δυσβάσταχτες υποχρεώσεις του λαού φτάνουν επισήμως μέχρι το 2042, χωρίς βεβαίως η Ελλάδα να πάψει να είναι χρεωμένη ή και υπερχρεωμένη.
Και, βέβαια, μπορεί να μειωθούν μέχρι και να εξαφανιστούν τα ελλείμματα, αν οι συνταξιούχοι πεθάνουμε μια ώρα αρχύτερα, αν οι μισθοί - συντάξεις φτάσουν όλες τα 300 ευρώ, αν πληρώνουμε το 80% για την Υγεία, αν πληρώνουμε τελικά ως και τον αέρα που αναπνέουμε.
Τότε, όμως, θα έχουμε κυριολεκτικά έλλειμμα ζωής.

Το "φτάνει πια" πρέπει να στραφεί στα μονοπώλια

"Φτάνει πια" φωνάζει με απόγνωση ο λαός.
Το "φτάνει πια" πρέπει να πάρει το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο, αυτό που αντιστοιχεί σήμερα στις ανάγκες του λαού και του κινήματος.
Το "φτάνει πια" πρέπει να στρέφεται στην κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία, αφορά τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτός ο δρόμος μπορεί για κάποια χρόνια να έφερε σχετική ή απόλυτη άνοδο της αγοραστικής ικανότητας του λαού, όμως όλα ήταν προσωρινά.
Αυτός ο δρόμος τη 10ετία του '50 έστειλε πάνω από ένα εκατομμύριο Ελληνες και Ελληνίδες στα σκλαβοπάζαρα της Γερμανίας, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης έφερε τις κρατικοποιήσεις των χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, και πάλι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης τις δίνει δώρο ξανά στους μονοπωλιακούς ομίλους.
Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η φάση προετοιμασίας της κρίσης και της σημερινής βαρβαρότητας που ζούμε. Μιας βαρβαρότητας που συνοδεύεται και από τη σχεδιασμένη ανάφλεξη παλιών εστιών πολέμου, τη δημιουργία νέων εστιών, καθώς βράζει σήμερα η Μέση Ανατολή, η Αφρική και όχι μόνο.
Φουντώνουν νέοι γύροι ανταγωνισμών για τη διεκδίκηση περιοχών που έχουν πετρέλαιο, φυσικό αέριο ή είναι δρόμοι μεταφοράς εμπορευμάτων και πρώτων υλών. Δείτε τι έγινε στη Λιβύη, τι προετοιμάζεται σήμερα στη Συρία και το Ιράν, στο Λίβανο, τι ντόμινο συγκρούσεων θα ξεπηδήσει.
Σκεφθείτε τη θέση ενός ΚΚ να μετέχει σε κυβέρνηση που εμπλέκεται άμεσα και έμμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Σας θυμίζω πόση λάσπη και πόλεμο δέχτηκε το ΚΚΕ, γιατί τόλμησε να αποκαλύψει ποια πολιτική θα ωφεληθεί από το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ.
Λένε ότι η κρίση στην Ελλάδα θα κρατήσει ως το 2013. Μπορεί και ως το 2014. Κάποια ανάκαμψη θα έλθει, δεν πρόκειται όμως να φέρει ούτε επιστροφή των κατακτήσεων, ούτε αναδιανομή εισοδήματος. Θα ζήσουμε μια ανάπτυξη αναιμική, προσωρινή, με ανεργία και λιτότητα, με φτώχεια και εξαθλίωση, με μισθούς πείνας, αλλά ενδεχομένως και με νέο κύμα υψηλού πληθωρισμού.
Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης έχει στο πετσί του την κρίση, τα χρέη και τα ελλείμματα, τα δάνεια, και τα κάθε λογής μνημόνια.

Μη σας ξεγελούν οι τσακωμοί τους

Ο τσακωμός ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αψιμαχίες ανάμεσα στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, δεν είναι μια φτιαχτή υπόθεση. Δείχνει δευτερεύουσες διαφορές στο μείγμα της βάρβαρης πολιτικής, ενώ έχει και το στοιχείο να αποφευχθεί το μεγάλο πολιτικό κόστος. Για το λαό, όμως, οι όποιες διαφορές τους δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία, ο λαός δεν πρέπει να βλέπει τον εαυτό τους ανάμεσά τους.
Καθώς η Ευρωζώνη βρίσκεται σε κρίση και μάλιστα υπάρχει και η πιθανότητα σε μια πορεία να διασπαστεί, τσακώνονται μεταξύ τους και οι πολιτικές δυνάμεις, καθώς άλλες προτιμούν να συστρατεύονται με τη Γερμανία και τη Γαλλία, ενώ όλες προτιμούν συμμαχία με τις ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, αφού μάλιστα η περιοχή του Ισραήλ έχει αναβαθμιστεί λόγω ενεργειακών αποθεμάτων.
Υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις που προσβλέπουν στη συνεργασία με Ρωσία και Κίνα. Ετσι εξηγείται, σε ορισμένες περιπτώσεις, η φαινομενικά περίεργη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Εχετε ακούσει να γίνονται τσακωμοί, να τίθεται "βέτο", να διακόπτεται εν μέσω διαφωνιών μια Σύνοδος της ΕΕ, ή του G7, ή του G20, ή του ΔΝΤ γιατί μια κυβερνητική αντιπροσωπεία διαφώνησε με τη μείωση μισθών και συντάξεων, με την κατάργηση των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης, την κατάργηση του 8ωρου, του 13ου και του 14ου μισθού, ή για τις αποκρατικοποιήσεις;
Ξέρουμε πολύ καλά ότι πριν λίγους μήνες έγιναν εκλογές και ο λαός καθόρισε με την ψήφο του όχι μόνο ποια κυβέρνηση θα έχουμε, αλλά καθόρισε και τη δύναμη του καθενός κόμματος στο κοινοβούλιο. Ξέρουμε το τίμημα που πλήρωσε το ΚΚΕ, γιατί αρνήθηκε να πάρει μέρος στην κωμωδία των εντολών και της ανίχνευσης πλαισίου κυβερνητικής συνεργασίας. Αυτή η θέση του ΚΚΕ αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για το εργατικό, το λαϊκό κίνημα.
Από αυτήν την ψήφο αντλεί και η κυβέρνηση τη νομιμοποίηση να κάψει το λαό με νέα μέτρα. Δεν έχει σημασία αν σε ένα ή δύο ζητήματα υποσχέθηκαν ότι δε θα πάρουν νέα άδικα μέτρα, και τα τρία κόμματα έβαλαν μια "κόκκινη γραμμή" να μη διαταραχθεί η σχέση της χώρας με την ΕΕ, πάση θυσία στο ευρώ, αυτό δεν είπαν;
Η θέση για πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ, στο ευρώ, ήταν καθολικό εκλογικό σύνθημα για τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των κομμάτων και αυτών που μπήκαν στη βουλή και αυτών που έμειναν έξω.
Εστω και τώρα, δεν είναι αργά, να δει ο λαός τα πράγματα κατάματα. Να αποβάλει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να χρησιμοποιήσει τις εκλογές, που στην ουσία είναι μια πολιτική μάχη - διάλειμμα στην πορεία της ταξικής πάλης, για να επιβάλει όσο γίνεται πιο βαθιές ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα, ώστε να ελπίζει σε αποτελεσματικότητα στην πάλη του.
Ενα ισχυρό ΚΚΕ στο λαό και στη βουλή, στα εργοστάσια και στους κλάδους, μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση στη λαϊκή αντεπίθεση, να είναι ένα εφαλτήριο δίπλα στα άλλα για να ξετυλιχτεί μια νικηφόρα πορεία.
Οι τριγμοί που έζησε το αστικό πολιτικό σύστημα, με την εκλογική συντριβή του Μαΐου της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, καλύφθηκαν προσωρινά με την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ.
Κυρίως, όμως, οι εκλογές έδειξαν ότι τα μονοπώλια, η ΕΕ, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες, έτσι και στην Ελλάδα, έχουν στα χέρια τους και άλλα χαρτιά, δεν έχουν καεί οι προσωρινές, μεταβατικές λύσεις, με στόχο την αναπαλαίωση. Αυτά τα χαρτιά, όσο ο λαός δεν αποφασίζει να τα κάψει, θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του.

Ο διαβρωτικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ

Με τα σημερινά δεδομένα, ένα από τα χαρτιά του αστικού πολιτικού συστήματος αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτός εξελίσσεται στο ένα σκέλος του νέου δίπολου που τείνει να αντικαταστήσει το δίδυμο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Το νέο δίπολο έχει στο ένα σκέλος την κεντροδεξιά - δεξιά και στο άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ διατηρεί πολλά χαρακτηριστικά του κλασικού οπορτουνισμού, ο οποίος αποτελεί το πιο ύπουλο διαβρωτικό του εργατικού κινήματος και των συμμαχιών του.
Είναι τυχαίο ότι σήμερα συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ και γύρω του όλα εκείνα τα τμήματα των μεσοστρωμάτων, των κάθε λογής απολογητών, αλλά και ορισμένων σφουγγοκωλάριων της εξουσίας που ωφελήθηκαν από τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και από τα κοινοτικά ποσά, τις επιδοτήσεις, που υπέκυψαν ή ανέχθηκαν τη διαφθορά και την εξαγορά, που ρίχτηκαν στο κυνήγι του ατομικού κέρδους;
Βεβαίως, τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν και άνεργοι, απελπισμένοι φτωχοί. Ομως τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δεν την καθορίζει η φτωχολογιά, αλλά η επιλογή του να δρα αποκλειστικά και μόνο στα πλαίσια του καπιταλισμού, να στηρίζει την καπιταλιστική οικονομία. Επηρεάζει την πολιτική του η εργατική αριστοκρατία και τα μεσοστρώματα.
Η κυβερνώσα αριστερά δεν πρόκειται να αλλάξει τη γενική γραμμή πλεύσης, ούτε να πλήξει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Καμία κυβέρνηση, όπως και αν λέγεται, αριστερή, κομμουνιστική, ακόμα και επαναστατική να αυτοαποκληθεί, δε θα σεβαστεί τις διακηρύξεις της, αν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος είναι στα χέρια των μονοπωλίων. Αν δηλαδή ο λαός είναι μακριά από την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει πολύ καθαρά, εδώ δε λέει μισόλογα, δεν πρόκειται να φύγει από τις ράγες της ανάπτυξης, όπου κουμάντο κάνουν τα επιχειρηματικά μεγαθήρια, οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Είναι δύναμη που υπερασπίσθηκε την ΕΕ, ενώ είναι κάλπικη η θέση του ότι η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε Ευρώπη των εργαζομένων.
Μιλά καθαρά ότι είναι μονόδρομος η ΕΕ και η ίδια η Ευρωζώνη. Ολα τα άλλα που αφήνει δεξιά αριστερά περί αντιγραφής της Αργεντινής και ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, τα λέει ακριβώς για να πιάσει επαφή με ριζοσπάστες αγωνιστές που καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ. 'Η γιατί θέλει να ρίξει άγκυρα σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Μηχανισμοί χειραγώγησης και υποταγής

Υπάρχουν άνθρωποι του μόχθου, της φτώχειας, της ανεργίας, που σκέπτονται να σηκωθούν, θέλουν να κάνουν έστω και κάτι. Εμείς τους καλούμε να σηκώσουν ανάστημα στην εκμετάλλευση, στην αδικία, στην καταπίεση, στην πλύση εγκεφάλου.
Δεν είναι εύκολο το σήκωμα από την απάθεια, την άγνοια και την ημιμάθεια που σε καταδικάζει το σύστημα, να νικήσεις το φόβο της απόλυσης. Ακόμα πιο σύνθετα είναι τα πράγματα για τη νέα γενιά, τις νεότερες ηλικίες που μεγάλωσαν στις συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης, αποδιοργάνωσης του εργατικού κινήματος.
Ομως δε σώζεσαι όσο και αν υποταχθείς στο σύστημα. Η επίθεσή του δεν αφορά ένα χώρο, έναν κλάδο, μια τάξη, μια ομάδα εργαζομένων, είναι καθολική, ενιαία.
Το αστικό κράτος και τα κόμματά του βρίσκουν άλλους τρόπους να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν, νέους τρόπους εξαγοράς μαζί με νέα όπλα που διαθέτουν, για να επιβάλλουν τη βία, και τέτοιο όπλο είναι η "Χρυσή Αυγή" που ξεκινά τη βία από τους μετανάστες και θα την επεκτείνει στο κίνημα και στους αγώνες του.
Είναι μόρφωμα ναζιστικό, φασιστικό, ρατσιστικό, με αιχμή μάλιστα το χρώμα του δέρματος, απολύτως συστημικό, λειτουργεί στο πολιτικό πεδίο σαν τους μπράβους της νύχτας.
Στηρίζεται από θύλακες του συστήματος στο χώρο των ένστολων, στο παρακράτος που είναι προέκταση του κράτους. Μπορεί το αστικό πολιτικό σύστημα να την υπολογίζει, κυρίως γιατί αφαιρεί εκλογική δύναμη, όμως από την άλλη τη χρειάζονται για να δικαιολογήσουν μέτρα κατά του κινήματος, κατά του ΚΚΕ, με τη γνωστή εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού.

Δεν τους φοβόμαστε τους μπράβους της "Χρυσής Αυγής", δε θα περάσουν καθόλου καλά μαζί μας.

Τα λαϊκά προβλήματα δεν έχουν πιάσει πάτο

Το θέμα είναι, το λέμε ξανά και ξανά, ενσωμάτωση και υποταγή ή ρήξη και ανατροπή.
Οι αγώνες που έγιναν δεν έφεραν αποτελέσματα, γιατί όσο και αν ήταν ηρωικοί και μαζικοί ήταν πίσω από τις ανάγκες. Γιατί αγωνιστές μπροστά στις εκλογές εμπιστεύτηκαν κόμματα που τους είπαν έναν τόνο ψέματα, τους υποσχέθηκαν εύκολες λύσεις με διαπραγματεύσεις και διαχειριστικά κόλπα.
Ενα μεγάλο μέρος των εργαζομένων δε μετέχει καθόλου στα σωματεία, οι γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους δεν είναι μαζικές, ενώ οι εργαζόμενοι ακόμα και όταν ψηφίζουν ριζοσπαστικά έχουν τη λογική της ανάθεσης σε κάποιους να διαπραγματευτούν χωρίς να τους ελέγχουν, χωρίς να αναπτύσσουν λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία.
Γιατί κυριαρχούν ακόμα συνδικαλιστικές ηγεσίες, που στην πλειοψηφία τους δεν αμφισβητούν τη στρατηγική των μονοπωλίων και τον ευρωμονόδρομο.
Και όσο οι αγώνες μένουν πίσω από τις ανάγκες, τόσο θα προκαλούν κούραση και απογοήτευση.
Η πολιτική προειδοποίηση, η πρόβλεψη του Κόμματος για την πορεία της κρίσης, για την απειλή πολέμου δε γίνεται από το ΚΚΕ για στενούς μικροκομματικούς σκοπούς ή για να τρομοκρατήσουμε το λαό. Γίνεται για έναν και μόνο σκοπό: Να γνωρίζει ο ελληνικός λαός, να προετοιμαστεί να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει το συμφέρον του.
Θέλουμε να βοηθήσουμε στην οργάνωση της πάλης, στη συνειδητοποίηση της δύναμης που έχει στα χέρια του ο λαός, για να τη χρησιμοποιήσει προς όφελός του και μόνο.
Θέλουμε να δείξουμε στους ταξικά αδικημένους το δρόμο για το λυτρωμό, το δρόμο για να έχει μικρότερες και μεγαλύτερες νίκες, ως την τελική, για μια Ελλάδα της λαϊκής ευημερίας, της λαϊκής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας.
Ακούστε μας προσεχτικά, μετρήστε τα λόγια μας, πάρτε υπόψη.
Η κρίση θα πιάσει πάτο, δεν έχει φθάσει ακόμα εκεί, άρα τα λαϊκά προβλήματα δεν έχουν πιάσει πάτο, και στην Ελλάδα και στην ΕΕ.
Δεν αρκεί, όσο και αν πρέπει να γίνεται, να προβάλλουμε μέτρα ανακούφισης της φτωχολογιάς. Δεν αρκεί όσο και αν έχει αξία η λαϊκή αλληλεγγύη, δεν αρκεί να τρέχουμε για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, για τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώνουν νοίκι, φως, ακόμα και νερό.
Ναι, θα παλέψουμε και γι' αυτά, αλλά δε θα κάνουμε τίποτε αν δε διαλέξουμε το δρόμο ρήξης και ανατροπής. Οσες θυσίες κι αν απαιτήσει, θα είναι πολύ λιγότερες από το κόστος της αυταπάτης και της υποταγής.
Οσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή του χρέους χωρίς καμία αναγνώριση, που σημαίνει καμία διαπραγμάτευση, γιατί η διαπραγμάτευση σημαίνει αναγνώριση, σημαίνει νέο "κούρεμα" με νέα Μνημόνια.
Να απορρίψει ο λαός αυτό που τα αστικά κόμματα ονομάζουν ανάκαμψη και ανάπτυξη. Να στηρίξουν την αποδέσμευση. Να παλέψουν ως το τέλος για να πάρει ο λαός στα χέρια του τον πλούτο και τα παραγωγικά μέσα που διαθέτει ακόμα η χώρα και να δρομολογήσει ανάπτυξη με υπολογισμό των ανθρώπινων αναγκών και όχι τα κέρδη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Δεν υπάρχει μέση λύση και οδός.
Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις να ζήσει ο λαός πολύ καλύτερα υπάρχουν και στην Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι να κοινωνικοποιηθούν τα μονοπώλια που εισβάλλουν όλο και πιο βαθιά σε όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ενώ η νέα τεχνολογία μπορεί να εξασφαλίσει και μείωση του χρόνου εργασίας προς όφελος του ελεύθερου χρόνου, ενώ στα χέρια των μονοπωλίων μειώνει τις θέσεις εργασίας ακόμα και σε συνθήκες αυξημένης παραγωγής.
Αυτό για μας είναι ανάπτυξη και όχι η επικίνδυνη για το λαό παραγωγική ανασυγκρότηση. Που φιλοδοξεί να αναδείξει την Ελλάδα σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων, που οδηγεί στη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, στο Ιόνιο, στη Νότια Κρήτη με συμφωνίες μονοπωλίων.

Προϋποθέσεις για να βγει ο λαός νικητής

Σήμερα, μπαίνει στην πρώτη γραμμή ένα ζήτημα: Πώς ο λαός θα αντιμετωπίσει τη σημερινή βαριά κατάσταση, πώς θα καταφέρει να ανακόψει την ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, πώς θα δει αύριο άσπρη μέρα.
Πρώτο: Για το λαό είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα ποια είναι η αιτία της κρίσης, τι είδους κρίση ζούμε, δηλαδή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ. Αν δεν πας στη ρίζα του προβλήματος τότε είσαι χαμένος, γίνεσαι έρμαιο του ίδιου του συστήματος.
Δεύτερο: Δε θα έχουμε νικηφόρους αγώνες όσο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι οργανωμένη στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Οργανωμένη σημαίνει να έχει λόγο, να παίρνει μέρος στις αποφάσεις.
Τρίτο: Δε θα έχουμε νικηφόρους αγώνες όσο δε δυναμώνει και δεν ατσαλώνεται η λαϊκή συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, ανεξάρτητα των μεταξύ τους διαφορών, όσο η δυναμική της συμμαχίας δε σηματοδοτείται από την ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.
Η κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας θα κάνει λαϊκή περιουσία τη σημερινή ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, όλων των υποδομών και χερσαίων, θαλάσσιων, εναέριων μέσων μεταφοράς, της γης.
Θα προωθήσει τον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών και θα διασφαλίσει αυτό που σήμερα ονειρεύεται η πλειοψηφία του λαού:
Δουλειά για όλους, εξάλειψη της ανεργίας.
Διατροφική επάρκεια για όλο το λαό.
Δημόσια, δωρεάν Υγεία, Πρόνοια για όλους, με κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Μόρφωση για όλους. Αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού, της έρευνας και της τεχνολογίας.
Δωρεάν κρατική φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.
Φθηνή και ποιοτική λαϊκή στέγη, με ρεύμα, θέρμανση, ύδρευση.
Αθλητισμό, πολιτισμό, διακοπές για όλους με οργανωμένες υποδομές.
Θα πρωτοστατήσει για διεθνείς οικονομικές σχέσεις με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών.
Με το λαό κυρίαρχο και δυνατό, που παλεύει για την ευημερία του, θα απαλλαγεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και το ΝΑΤΟ, την εμπλοκή της σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Να γίνουμε Κόμμα παντός καιρού

Οι εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου έδειξαν πολύ καθαρά όμως και δικές μας ελλείψεις και αδυναμίες, που βεβαίως δεν καθόρισαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε σημαίνει ότι δεν έχουμε υποχρέωση να απαλλαγούμε από αυτές όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ο,τι εξαρτάται από εμάς πρέπει να βελτιωθεί ή και να χτυπηθεί στη ρίζα κάθε υποκειμενική αδυναμία, κάθε τι δηλαδή που εξαρτάται από τη θέληση και αποφασιστικότητά μας.
Τέρμα στις δικαιολογίες ότι ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός. Βεβαίως είναι και δεν ανατρέπεται μέρα με την μέρα, αλλά εμείς πρέπει να γίνουμε πραγματικά Κόμμα παντός καιρού.
Μπροστά, όμως, ορθώνονται και τεράστια οικονομικά εμπόδια, ακόμα πιο σημαντικά σε συνθήκες κρίσης και ενώ η συγκέντρωση του κεφαλαίου γίνεται παντού, όχι μόνο στις τράπεζες, όχι μόνο ανάμεσα στις επιχειρήσεις, αλλά και στον τομέα των Μέσων Ενημέρωσης.
Σε συνθήκες που η ψηφιακή τηλεόραση εισβάλλει και απαιτεί νέα γιγάντια έξοδα, η ΚΕ αποφάσισε το κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού του «902», που 20 χρόνια τώρα συνέβαλε στην ενημέρωση, στο αντιπάλεμα του ψέματος και της συκοφαντίας, ανέδειξε τον αγώνα του λαού.
Αυτή τη στιγμή, όμως, η ενημέρωση από την πλευρά του ΚΚΕ δε θα πάει τόσο πίσω, αυτό προσπαθούμε. Στη θέση του τηλεοπτικού σταθμού θα μπει το PORTAL, ένα μέσο ενημέρωσης που θα στηρίζεται στην εθελοντική δουλειά των μελών του Κόμματος και θα αγκαλιάσει με μεγαλύτερη ευκολία τις νεότερες ηλικίες.
Ομως, σκεφτείτε πόση ανάγκη έχει ο κομμουνιστής από την καθημερινή ενημέρωση και μελέτη του "Ριζοσπάστη" που παραμένει αναντικατάστατος, από τη μελέτη του πολιτικού βιβλίου, από την αξιοποίηση του ραδιοφώνου. Ας μην επιτρέψουμε να γίνει βήμα πίσω στην ενημέρωση, στην ιδεολογική και πολιτική διαπάλη. Ο αντίπαλος δεν πρέπει να επωφεληθεί.
Δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει κίνημα που να μειώθηκε η δύναμη και η επιρροή του ΚΚ και το κίνημα να τράβηξε μπροστά με νίκες και κατακτήσεις. Υπάρχει, τηρουμένων των αναλογιών, η πείρα της Χιλής, της Επανάστασης των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, η πείρα από τη συμμετοχή ΚΚ στις αστικές κυβερνήσεις στη Γαλλία, στην Ιταλία.
Η Λατινική Αμερική επίσης δίνει πλούσια παραδείγματα για το πώς η αντεπανάσταση βάζει εμπόδια, δυσκολεύει να προχωρήσουν ακόμα και μεταρρυθμίσεις που δεν ανατρέπουν την εξουσία των μονοπωλίων στην οικονομία. Υπάρχει μπόλικη εμπειρία σ' αυτόν τον τόπο και ακόμα πολύτιμη εμπειρία σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.
Σας θυμίζω πώς απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ προς το λαό για εργατική λαϊκή εξουσία. Οτι μια τέτοια λύση δε θα έλθει παρά στη δευτέρα παρουσία, δηλαδή ποτέ. Αυτή και μόνη η θέση δείχνει τι είναι πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν υπάρχουν χαμένοι αγώνες

Καλούμε γι' αυτούς τους λόγους την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκαναν στις εκλογές, σε ανοιχτή συζήτηση και οργάνωση κοινής πάλης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, για να απαλλαγούμε από το βραχνά της πτώχευσης, το ζυγό της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, να απαλλαγούμε από τις επιλογές και δεσμεύσεις της ΕΕ.
Καλούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες που λένε "κάτι πρέπει να γίνει" να οργανώσουμε μαζί τη λαϊκή αντεπίθεση, ώστε να ξεκινήσουμε από ένα σίγουρο και ουσιαστικό "κάτι". Δεν πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στα νύχια της εφορίας και άλλων μηχανισμών του κράτους, χωρίς στέγη, τροφή, φάρμακα, με παιδιά να οδηγούνται στον υποσιτισμό. Κανένας μόνος του απέναντι στην καταστολή και τον αυταρχισμό του αστικού κράτους.
Να συμβάλουμε αποφασιστικά να απελευθερωθεί η τεράστια λαϊκή δύναμη από τα δεσμά των τρομοκρατικών διλημμάτων, τον αντικομμουνισμό, την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία και αυταρχισμό. Να αλλάζει ο συσχετισμός υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.
Με δυναμικές κινητοποιήσεις, γενική απεργία, να υποδεχτούμε τα νέα μέτρα, όχι για να ζήσουμε τον παλμό μιας ακόμα απεργίας, αλλά για το ξεκίνημα μιας αντεπίθεσης χωρίς πισωγύρισμα.
Η εργατική τάξη, οι φτωχοί επιχειρηματίες, η φτωχή αγροτιά, οι νέες ηλικίες, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι σπουδαστές, τα νέα ζευγάρια, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δε χρησιμοποίησαν ακόμα τη δύναμη που έχουν, τη δύναμη της οργάνωσης, της ταξικής συνείδησης, της συμμαχίας. Εχουν αφήσει πολλά κενά, ώστε ο αντίπαλος να μανουβράρει το κίνημα, τελικά να το κουμαντάρει, να το αποδιοργανώνει.
Δεν υπάρχουν χαμένοι αγώνες, υπάρχουν αγώνες που είναι πίσω από τις ανάγκες, υπάρχουν αγώνες που υπηρετούν τις εκλογικές ανάγκες των αστικών κομμάτων, των συμβιβασμένων.
Να αποβάλουμε τη μοιρολατρία, αυτό το χαρτί δεν είναι δικό μας. Είμαστε ρεαλιστές, δεν πετάμε στα σύννεφα. Ομως, ποτέ δεν θα γίνουμε ψοφοδεείς και μοιρολάτρες. Ο λαός έχει τη δύναμη και θα νικήσει.
Δίνουμε την ολόπλευρη αλληλεγγύη μας σε όλους τους λαούς που υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον πόλεμο, στους λαούς της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, πιστεύουμε στον προλεταριακό διεθνισμό και τη διεθνιστική αλληλεγγύη.
Ολοι για έναν και ένας για όλους. Ανυποχώρητοι, αταλάντευτοι, ικανοί, ευέλικτοι, αλλά και πάντα ταξικά, στο ίδιο μετερίζι».
Πηγή: "Ριζοσπάστης" (16/09/2012)