Οι προτάσεις του ΣΕΒ για σκλάβους εργάτες

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕΒ

Αξιώνει εργάτες σκλάβους για να πετύχει την ανταγωνιστικότητα

ΚΟΥΚΟΣ

Με τα μάτια στραμμένα μετά τις εκλογές ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν την απρόσκοπτη εφαρμογή των στρατηγικών επιδιώξεων του κεφαλαίου κινείται ο ΣΕΒ. Αυτό ακριβώς εξυπηρετεί η παρέμβασή του την περασμένη βδομάδα για τις συμβάσεις, τη μετενέργεια και τους μισθούς, καθώς και όλο το σκηνικό που επιχειρήθηκε να στηθεί περί δήθεν «παγώματος» των μέτρων μέχρι τις εκλογές, έως και τις φαιδρότητες του ΣΥΡΙΖΑ, που, αλιεύοντας ψήφους σε θολά νερά, έφτασε να ισχυριστεί πως η πρωτοβουλία του υπουργού Εργασίας για διάλογο των κοινωνικών εταίρων και η συνάντησή του με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν «ξήλωμα» του μνημονίου!


Προκειμένου να σύρει την εργατική τάξη σε στάση αναμονής, ο ΣΕΒ για άλλη μια φορά επέλεξε την προσφιλή του μέθοδο του «διαλόγου» και πλασάρεται ως μια δύναμη που δήθεν συν-διαλέγεται και συζητά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν κάνει ούτε μισό πόντο από τις θέσεις του. Την αξίωσή του, δηλαδή, να ενισχύσει με κάθε τρόπο και κάθε μέσο την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πρόκειται για ένα διάλογο σημαδεμένο, που μόνο απώλειες προδιαγράφει για τους εργάτες. Γιατί η «εργασιακή ειρήνη» και η «συνεργασία», στα οποία ομνύουν σήμερα διάφοροι, θα οδηγούσαν σε αφοπλισμό το εργατικό κίνημα, σε κατάσταση δηλαδή που μόνο κέρδη θα έφερνε στη μεγαλοεργοδοσία.

Θυσία στην ανταγωνιστικότητα

Οι θέσεις του ΣΕΒ, όπως και αν επιδιώκει να τις καμουφλάρει, είναι άκρως επικίνδυνες για τους εργάτες. Ιδού τι ζητάει να συζητήσουν και να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι:

• «Προτάσεις για την άρση των εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που υπέρμετρα επιβαρύνουν το μη μισθολογικό κόστος και οδηγούν σε συρρίκνωση της επιχειρηματικότητας και αύξηση της ανεργίας» (δηλαδή ζητάει ευθέως κι άλλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κι άλλη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου).
• Το ζήτημα της προσαρμογής του μέσου κόστους εργασίας σε επιχειρήσεις που σήμερα κινδυνεύουν από τη διαρκώς οξυνόμενη κρίση, με έμφαση στις «ευγενείς» συμβάσεις που προβλέπουν αμοιβές 20% έως 100% πάνω από την ΕΓΣΣΕ 2010 και περιλαμβάνουν πολλαπλά πρόσθετα επιδόματα και παροχές (δηλαδή μείωση των μισθών ώστε να πέσουν όλοι στο επίπεδο του κατώτερου της γενικής σύμβασης, εξαφάνιση των επιδομάτων).

Και επειδή καταλαβαίνει ότι τα παραπάνω είναι «κόκκινο πανί» για την εργατική τάξη, συνοδεύει τις προκλητικές αξιώσεις του με το καρότο. Λέει, λοιπόν, ότι «Στο πλαίσιο αυτό...» ο ΣΕΒ θα ήταν έτοιμος να προωθήσει μέτρα όπως: Η κατάργηση της διάταξης για τη μείωση των κατώτατων μισθών κατά 22% και η επαναφορά της διάρκειας της μετενέργειας στους 6 μήνες, από 3 που ορίστηκε με τους τελευταίους νόμους. Ηδη σ' αυτό το σημείο δε λέει κουβέντα για τη μείωση κατά 32% στους μισθούς των εργαζομένων κάτω των 25 χρόνων που είναι και ο κεντρικός στόχος εκμετάλλευσης.

Προτάσεις φαρμάκι για τους εργάτες

Ας δούμε αναλυτικά, τι δε λέει ο ΣΕΒ:
Πρώτον, ότι οι ίδιοι οι βιομήχανοι εφαρμόζουν εκτεταμένα τη μείωση των μισθών, καταγγέλλουν τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις πριν τη λήξη τους και πιέζουν για την υπογραφή συμβάσεων με πολύ χαμηλότερους μισθούς. Επιπλέον ακόμα και εκεί που τα συνδικάτα πιέζουν για συμβάσεις, που θα γίνονται σεβαστά τα εργασιακά δικαιώματα, όχι μόνο αρνούνται να υπογράψουν, αλλά πολλές φορές δεν προσέρχονται για συζήτηση. Ακόμα όμως και σε αυτήν την ανάξια σχολιασμού πρόταση, οι βιομήχανοι αναφέρονται μόνο στους «μόνιμα απασχολούμενους», αφήνοντας απ' έξω όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους με ευέλικτες μορφές εργασίας που αμείβονται βάσει του κατώτερου και επιμελώς δεν αναφέρονται στις μειώσεις μισθών κατά 32% στους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών. Ειδικά το τελευταίο είναι κεφαλαιώδες ζήτημα για τους εργάτες. Γιατί με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται ότι οι νέοι εργαζόμενοι θα δουλεύουν σε συνθήκες πραγματικής σκλαβιάς με μισθούς των 411 ευρώ. Πολύ περισσότερο, που ακόμα και για το ζήτημα του κατώτερου μισθού υπάρχουν εργοδοτικές οργανώσεις που θέτουν ζήτημα όχι απλώς μείωσής του, αλλά και κατάργησής του, όπως αξιώνει ο ΣΕΤΕ (μεγαλοξενοδόχοι).
Δεύτερον, ίδιας αξίας είναι και η πρόταση για 6μηνη διάρκεια της μετενέργειας αντί της 3μηνης. Και αυτό γιατί η βασική ανατροπή στο καθεστώς των κλαδικών συμβάσεων δεν είναι η διάρκεια της μετενέργειας, αλλά το γεγονός ότι μετά το πέρας της μετενέργειας οι όροι των κλαδικών συμβάσεων καρατομούνται και όσον αφορά το μισθό συρρικνώνεται δραματικά. Επιπλέον δεν υπάρχει πλέον συλλογική προστασία των εργαζομένων και ανοίγει ο δρόμος για ατομικές συμβάσεις, με πολύ χειρότερους όρους που ήδη οι βιομήχανοι επιβάλλουν ευρέως.
Τρίτον, ο ίδιος ο ΣΕΒ ομολογεί στην επιστολή του ότι πέραν της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους, αυτό που τον «καίει» είναι η μείωση όλων των συμβάσεων που βρίσκονται άνω του 20% σε σχέση με τους μισθούς της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, τις οποίες μάλιστα προκλητικά τις χαρακτηρίζει και «ευγενείς». Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι και οι μεγαλέμποροι εποφθαλμιούν το «φιλέτο». Τους μισθούς που αφορούν τουλάχιστον 2 εκατομμύρια εργαζόμενους και που βρίσκονται άνω της ΕΓΣΣΕ.
Τέταρτον, θέλει να παραμείνουν σε ισχύ οι εξίσου καταστροφικές διατάξεις που δεν επιτρέπουν την υποχρεωτική επέκταση των συμβάσεων σε όλο τον κλάδο, τη μονομερή προσφυγή των συνδικάτων στη διαιτησία και επιπλέον όλο το πλέγμα των ευέλικτων σχέσεων εργασίας, που διαμορφώθηκε μάλιστα πολύ πριν τα μνημόνια.
Γι' αυτό η πρόσκληση του ΣΕΒ, όπως αποτυπώθηκε στην επιστολή του προέδρου του Δασκαλόπουλου, προς τις άλλες οργανώσεις, «...να σχεδιάσουμε από κοινού και έγκαιρα την επόμενη μέρα των εργασιακών σχέσεων...» δεν είναι πρόσκληση σε διάλογο, αλλά πτώση της εργατικής τάξης από το αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο.

Και πάλι ο κοινωνικός διάλογος

Απέναντι σε αυτή την πρόκληση η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν την απορρίπτει, αλλά δηλώνει έτοιμη να συζητήσει μετά τις εκλογές, αλλάζοντας ονομασία στο διάλογο - απάτη και ορίζοντάς τον από «κοινωνικό» ως «θεσμικό». Δηλαδή αυτός να γίνει μέσα από τις Εθνικές Επιτροπές Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας. Ομως όποιο καπέλο και αν του φορέσει, η ουσία δεν αλλάζει. Ο «διάλογος» αυτός και όλο το πλαίσιο που θέτει ο ΣΕΒ, είναι εχθρικά για τα εργατικά συμφέροντα και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν από τους εργάτες. Το ίδιο όμως επικίνδυνη είναι και η θέση της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για προσωρινό «πάγωμα» της κατάστασης μέχρι τις εκλογές και λύση του προβλήματος μετά ...με τη νέα κυβέρνηση. Ενώ την ίδια στιγμή σε σωματεία οι δυνάμεις του μπαίνουν σε συζητήσεις και συμφωνούν σε μειώσεις μισθών, «παγώνοντας» κάθε διάθεση και σκέψη για αντίσταση.
Αυτό όμως που απαιτείται σήμερα, δεν είναι ούτε «διάλογοι», ούτε μορατόριουμ. Αυτό που έχει ανάγκη η εργατική τάξη είναι η οργάνωση της πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς. Η καλλιέργεια και η ζύμωση μέσα στα εργοστάσια όχι της αναμονής, του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, αλλά το δυνάμωμα της φλόγας της άρνησης, της αντίστασης και της ταξικής σύγκρουσης. Σύγκρουση που δε θα περιορίζεται μόνο στην κατάργηση των πρόσφατων νόμων, αλλά θα διεκδικεί μισθούς και μεροκάματα με βάση τις σημερινές διευρυμένες ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Σε κάθε περίπτωση, οι συμβάσεις και οι μισθοί, οι συντάξεις και η Κοινωνική Ασφάλιση, η δημόσια δωρεάν Υγεία και Παιδεία, η κοινωνική προστασία, τελικά η ζωή με αξιοπρέπεια, δεν θα διαφυλαχθούν στα στρογγυλά τραπέζια, ούτε αν μπούνε στο ράφι της «κυβερνώσας αριστεράς». Τα εργατικά δικαιώματα μπορεί να τα προστατέψει και να τα διευρύνει μόνο ο αγώνας των ίδιων των εργαζομένων. Καμιά κάλπη δεν πρόκειται να γεννήσει τις λύσεις. Μόνο η ταξική πάλη, η αποφασιστικότητα και η θέληση των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να κόψει το βήχα στο κεφάλαιο, να αποτρέψει τα χειρότερα, να αποσπάσει και κατακτήσεις, να γεννήσει τη διέξοδο προς όφελός τους. Να σπρώξει τα πράγματα μπροστά, να φέρει ριζικές αλλαγές που θα απελευθερώσουν τους εργάτες και από τα μνημόνια και κυρίως από τη μαύρη σκλαβιά της μισθωτής εκμετάλλευσης.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ