7 Ιουνίου 1942 - Ο Άρης Βελουχιώτης κυρήσσει την έναρξη του ένοπλου αγώνα της Αντίστασης στην Δομνίστα Ευρυτανίας

Ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο Κυριακής στην Δομνίστα Ευρυτανίας, 80 χρόνια πριν, γράφτηκε μία από τις σπουδαιότερες σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Μία ομάδα ενόπλων γενειοφόρων ζωσμένοι σταυρωτά με τα φυσεκλίκια τους μπαίνει συντεταγμένα στο ορεινό χωριό.

Μπροστά η σημαία που κρατάει ο Βασίλης Σιταράς και αναγράφει: «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ-ΕΛΑΣ»! Οι αντάρτες τραγουδούν το: «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά στους κάμπους πέφτει χιόνι…»! Επικεφαλής, είναι ο Άρης Βελουχιώτης ο οποίος και απευθύνει εγκάρδιο χαιρετισμό στους χωρικούς.

Δομνίστα το σημείο όπου ο Βελουχιώτης μίλησε στους κατοίκους του χωριού

Δίνει εντολή σε κάποιον αντάρτη να προσέχει το τηλέφωνο της κοινότητας και ζητάει να δει τον πρόεδρο και τον παπά του χωριού. Συστήνεται ως «ταγματάρχης πυροβολικού, Άρης Βελουχιώτης, επικεφαλής τμήματος του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού» ! Στην συνέχεια ζητάει την άδεια από τον πρόεδρο να μιλήσει στους κατοίκους της Δομνίστας.

Θα χτυπήσουν οι καμπάνες του χωριού και σε λίγο όλοι οι κάτοικοι έχουν μαζευτεί στο σημείο συνάντησης κοιτάζοντας με θαυμασμό τον Άρη και τους οπλισμένους άντρες του που εμφανίστηκαν στο χωριό τους σε συνθήκες κατοχής .

Ο Άρης έβγαλε έναν εμπνευσμένο λόγο που καθήλωσε τους πάντες. Μίλησε για τον μεγαλειώδη αγώνα του Λαού στο αλβανικό μέτωπο και τις θυσίες των παιδιών του. Έκανε εκτενή αναφορά στο έπος του 1821, στην επαναστατική δράση του Λαού και των ηρώων του. Αναφέρθηκε στην Ευρυτανία και στην ηρωική παράδοση των κλεφτών και των αρματολών. Εκθείασε τον Καραϊσκάκη και τους άλλους ήρωες του τόπου.

Έπειτα συνέχισε εξιστορώντας τα νέα βάσανα που προέκυψαν μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και το πόσο υπέφερε ο λαός όλες τις επόμενες δεκαετίες από τους νέους δυνάστες, που ήταν η υποτελής άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι ξένοι προστάτες της που δεν δίστασαν να βυθίσουν τη χώρα και τον απλό κόσμο στο μαρασμό, την ανέχεια και την αμορφωσιά για να γεμίσουν τα αμαρτωλά σεντούκια τους με τον κλεμμένο ιδρώτα των φτωχών ανθρώπων.

Στην συνέχεια ο Άρης θα καταγγείλει την ναζιστική κατοχή αλλά και τα ντόπια ανδρείκελά της που συσσωρεύουν νέα δεινά και πληγές για το σκλαβωμένο λαό. Θα καταλήξει στην αναγκαιότητα ενός «νέου απελευθερωτικού ‘21», αλλά, με διπλό στόχο αυτή τη φορά ώστε να μην επαναληφθούν τα παθήματα του παρελθόντος. Θα υποσχεθεί τόσο την κατάκτηση της Λευτεριάς και της πραγματικής Εθνικής Ανεξαρτησίας από κάθε ξένο τύραννο αλλά και την εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας.

Τους παρουσίασε το όνειρό του για μια δίκαιη κοινωνία ισότητας και αληθινής δημοκρατίας στην οποία ο λαός θα ήταν ο πραγματικός αφέντης του τόπο του. Τέλειωσε τον εμπνευσμένο λόγο του τονίζοντας τα ακόλουθα : «Η λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά καταχτιέται με αίμα! «Κηρύττω την Επανάσταση κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους».

Ο Άρης σκόρπησε τον ενθουσιασμό στους κατοίκους οι οποίοι τον αποθέωσαν με θυελλώδη χειροκροτήματα και θερμές εκδηλώσεις χαράς. Πολλοί θα καταταγούν επιτόπου στον ΕΛΑΣ. Στο γλέντι που ακολούθησε ο Άρης απευθυνόμενος στον καφετζή του χωριού Μπάμπη Λιάκο αστειευόμενος θα του πει : «αυτή την παράγκα που έχεις, μετά τη νίκη θα στην κάνω μέγαρο, γιατί θα περάσει στην ιστορία».

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε από τη Δομνίστα, την πορεία της στο Λαό, η πρώτη μικρή ένοπλη ομάδα του θρυλικού ΕΛΑΣ η οποία θα μετεξελιχθεί σε ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο ρωμαλέο και μαζικό επαναστατικό κίνημα. Το σκηνικό θα επαναληφθεί σε κάθε χωριό από το οποίο θα περάσει ο Άρης. Χιλιάδες μαχητές από όλη την Ελλάδα θα πλαισιώσουν τον ΕΛΑΣ που πολύ σύντομα θα αποτελέσει το μεγάλο λαϊκό στρατό των 130.000 (και πάνω από 1.500.000 το ΕΑΜ) αγωνιστών της Λευτεριάς και της Λαοκρατίας…

Τα βουνά της Ευρυτανίας και της Ρούμελης θα ζήσουν ανεπανάληπτες στιγμές! Παντού αντηχεί το αντάρτικο τραγούδι: «Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα, για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά»! Τα κατορθώματα του Άρη και των Ανταρτών δίνουν και παίρνουν, σκορπίζοντας παντού ένα πρωτοφανή ενθουσιασμό. Οι φασίστες κατακτητές δεινοπαθούν με αλλεπάλληλες ήττες! Οι σταθμοί της χωροφυλακής αφοπλίζονται ο ένας μετά τον άλλον! Οι εκμεταλλευτές λουφάζουν, οι μαυραγορίτες εξαφανίζονται.

Το κύρος και η εκτίμηση του Άρη Βελουχιώτη στο λαό, εκτοξεύεται! Στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 ο ΕΛΑΣ κατατροπώνει στη Ρεκά ιταλικό καταδιωκτικό απόσπασμα. Στις 28 Οκτωβρίου συντρίβει την ιταλική φάλαγγα στο Κρίκελλο. Στις 25-26 Νοέμβρη πρωταγωνιστεί στο μεγαλύτερο επιτυχημένο σαμποτάζ της Ευρώπης, στη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Στις 5 Δεκεμβρίου εξοντώνει εμπροσθοφυλακή ιταλικής φάλαγγας στη Χρύσω. Στις 18 Δεκέμβρη, στην περίφημη μάχη του Μικρού Χωριού, διαλύει το ιταλικό σύνταγμα του Καρπενησίου με νεκρό τον ίδιο το διοικητή του. Οι Ιταλοί δεν τολμούν, πλέον, να βγουν από το Καρπενήσι το οποίο και θα εγκαταλείψουν στα τέλη Απριλίου 1943. Μόλις 10 μήνες μετά τη Δομνίστα άνεμος ελευθερίας πνέει σχεδόν σε όλη την Ευρυτανία. Οι πρώτοι λαϊκοί θεσμοί αυτοοργάνωσης αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Η Ευρυτανία μετατρέπεται σε προπύργιο της Ελεύθερης Ελλάδας!