Τραγούδι των Υπεραστικών για τον αγώνα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας.

Τραγούδι των Υπεραστικών για τον αγώνα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας.
Στίχοι/Lyrics:

Απ' τ' αξημέρωτα, μες στο σκοτάδι,
από το χάραμα, μέχρι το βράδυ,
είμαστε ιδρώτας, μόχθος και αίμα,
για όλο τον πλούτο που χαίρονται άλλοι.

Γυρίζει η γη απ' τη δουλειά μας,
από τα χέρια και την καρδιά μας.
Από τη σάρκα μας τρώει η τάξη
που κάνει πλούτη της τα βάσανά μας.

Ξύπνα εργάτη, φτάνει πια,
η ζωή μας στα σκυλιά.
Κι όσο τα δεσμά δεν σπάζεις
τόσο ο κόσμος θα βουλιάζει,
μα σαν μάθεις να νικάς, θα λουφάξουν τα σκυλιά
Πάλεψε για να νικήσεις, κόσμο νέο για να χτίσεις.

Αγωνιάμε για το ψωμί μας
κι αλυσοδένουν τη δύναμή μας.
Εμείς που κάνουμε χρυσό την πέτρα,
ύλη αναλώσιμη είναι η ζωή μας.

Να ενωθούμε, να επιτεθούμε,
τις αλυσίδες να μη δεχτούμε.
Απ' τους τυράννους που μας χτυπάνε,
απ' τα παράσιτα να απαλλαγούμε.

Ξύπνα εργάτη, φτάνει πια,
η ζωή μας στα σκυλιά.
Κι όσο τα δεσμά δεν σπάζεις
τόσο ο κόσμος θα βουλιάζει,
μα σαν μάθεις να νικάς, θα λουφάξουν τα σκυλιά
Πάλεψε για να νικήσεις, κόσμο νέο για να χτίσεις.

Επίκαιρος Θανάσης Βέγγος. Επίκαιρες και οι πατάτες.

Από Ελληνοφρένεια για την Δημοκρατία μετά τα μνημόνια.

Εις μνήμην… [8-03-2012]

Δημοκρατία δεν την έλεγες και πριν την κρίση. Για το πολίτευμά μας μιλάω, που από μια πανάρχαια αίσθηση χιούμορ που διαθέτουμε, ως λαός  το αποκαλούσαμε Δημοκρατικό. Και δεν ήταν δημοκρατία, διότι ούτε έλεγχος λαϊκός υπήρχε, ούτε απολογισμός, ούτε τιμωρία, ούτε δικαιοσύνη, ούτε διαβούλευση ουσιαστική, ούτε σεβασμός σε βασικά δικαιώματα. Ήταν μια μαϊμού δημοκρατία, κάτι μεταξύ χαβαλέ και δήθεν,  μια συλλογική ψευδαίσθηση. Το θέμα όμως δεν είναι τι ήταν ή τι δεν ήταν. Το θέμα είναι τι πολίτευμα έχουμε μετά την κρίση. Όπως και πριν έτσι και τώρα, Δημοκρατία δεν έχουμε. Διότι δεν υπάρχει δημοκρατία με απότομη περικοπή εισοδημάτων κατά 30%, 40% και σε κάποιους κλάδους 50%. Αυτή η βίαιη κατολίσθηση δεν είναι κανόνας και όρος δημοκρατικού πολιτεύματος. Δημοκρατία με ασθενείς στο κρεβάτι, γύψους, εντατικές, και επείγοντα μέτρα, χειρουργεία και ακρωτηριασμούς μισθών και δικαιωμάτων δεν συμβιβάζονται. Δημοκρατία δεν έχουμε, γιατί, επί 2 χρόνια, ένας λαός ξυπνά και κοιμάται, με διλλήματα. Χρεοκοπία ή δραχμή, μέτρα η χρεοκοπία, και άλλα μέτρα ή χρεοκοπία, χαράτσι ή φτώχεια, μισθοί πείνας ή σκέτη πείνα, Ευρώπη ή εμφύλιος κλπ.. Δημοκρατία και διλλήματα δεν ταιριάζουν για πολύ. Πόσο μάλλον για 2 χρόνια… Εκβιασμοί υπάρχουν στην καθημερινότητα της Μαφίας και των εγκληματιών. Όχι στην καθημερινότητα των λαών. Για τον απλό λόγο, ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να μην αντέξει ο λαός και να γίνει αυτός ο «εγκληματίας». Και όταν οι λαοί εγκληματούν, κάνουν τους μαφιόζους να μοιάζουν πεταλούδες του δάσους. Δημοκρατία δεν έχουμε, γιατί δεν ρωτήθηκε ο λαός, σε καμία φάση, από τις πολλές που περάσαμε και κυρίως στην αρχική φάση. Αποφάσισαν όλοι στον πλανήτη για τον ελληνικό λαό, εκτός από τον ίδιο. Και συνεχίζουν να αποφασίζουν. Με μια ξεθωριασμένη και μπαγιάτικη λαϊκή εντολή του 2009, προς το ΠΑΣΟΚ, απομονώθηκε ένας λαός, σε ένα απαράδεκτο παιχνίδι, που συνέπραξαν Ελληνικές και Ευρωπαϊκές Χούντες. Δημοκρατία δεν έχουμε, όταν κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία, οργανισμοί, όταν κλείνουν μαγαζιά, βιοτεχνίες, επιχειρήσεις, όταν οι άνεργοι ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, όταν τα συσσίτια ξεπερνούν τις 250.000 ημερησίως, όταν υπολειτουργεί η Δικαιοσύνη, όταν το κράτος δεν επιστρέφει τα χρήματα που χρωστά, όταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ είναι επιστολή τρομοκρατικής οργάνωσης… Δημοκρατία δεν είναι όλο αυτό. Και δεν είναι γιατί δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στα λόγια και στα επιχειρήματα δημοσιογράφων, πολιτικών, αναλυτών, που την επικαλούνται, μόνο για να φοβίσουν όσους κινητοποιούνται και αμφισβητούν. Για να φοβίσουν οι λίγοι ένοχοι τους πολλούς μουδιασμένους. Δημοκρατία δεν ήταν και δεν είναι. Μόνο που τώρα η καταστρατήγησή της, απέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία ήρθαν για να μείνουν. (πχ, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, χαράτσια, φόροι, κατώτατα μεροκάματα). Έτσι λοιπόν, μαζεύονται πολλά, για την επόμενη μέρα. Έχουμε πολλά να φτιάξουμε, εκτός από την αποκατάσταση των όσων χάσαμε. Μεταξύ αυτών και η εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας, με πραγματική ελευθερία και ισότητα στις ευκαιρίες και στην διεκδίκηση των αγαθών. Πότε θα έρθουν αυτά; Δεν ξέρω. Μπορεί να αργήσουν; Μπορεί. Έχουμε αργήσει; Έχουμε. Να ξεκινήσουμε;  Άιντε. Θύμιος Κ.

Ο λόγος του Άρη Βελουχιώτη στην Λαμία στις 19 Οκτωβρίου του 1944

Ακούστε και θα συμφωνήσετε ότι τα πράγματα στην χώρα μας δεν έχουν αλλάξει και πολύ.

Σχέδιο Μάρσαλ Του Νίκου Μπογιόπουλου

Λέγεται ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στην Ελλάδα, λόγω των συνθηκών που διαμόρφωσε η ταξική πάλη και οι αγώνες του επαναστατικού κινήματος, αυτό τους έχει πέσει κομματάκι δύσκολο. Εντούτοις οι «νικητές» ποτέ δεν παραιτούνται από την προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που το σύστημά τους «μπάζει», επιδίδονται στη διαστροφή της αλήθειας με όρους ασύστολης προπαγάνδας. Αν, μάλιστα, στην προπαγάνδα τους προστεθεί και η αγραμματοσύνη των «παπαγάλων» που βάζουν μπροστά για να επιτευχθεί η αποκολοκύθωνση της Ιστορίας, τότε εκείνο που προκύπτει είναι εκτρωματικά γελοίο. * Εσχάτως, λοιπόν, έχουν ανοίξει το κεφάλαιο «σχέδιο Μάρσαλ». Οπου το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι το... καλόν, «έσωσε» τότε την Ελλάδα, και τώρα που η Ελλάδα είναι πάλι σε δύσκολη θέση «ευχής έργον» θα ήταν να είχαμε ξανά ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ»... * Για να μη μακρηγορούμε: Το σχέδιο Μάρσαλ πράγματι ήταν «καλό». Οχι, όμως για την Ελλάδα του ελληνικού λαού. Ηταν «καλό» για τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τους συνεργάτες των Γερμανών, που καθόλου δεν είχαν στο μυαλό τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παρά μόνο την αποκατάστασή τους στην εξουσία. Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν «καλό» ως αντεπαναστατικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού για το στέριωμα του καπιταλισμού στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα. Αυτός ήταν και ο λόγος, μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, που τα κεφάλαια του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά εναντίον του λαϊκού κινήματος, για τη διατήρηση - και με στρατιωτικά μέσα - των πλουτοκρατών στην εξουσία και προς όφελος του προσωπικού θησαυρισμού των κεφαλαιοκρατών. * Τι ήταν, όμως, αυτή η περίφημη «αμερικανική βοήθεια» το μαρτυρά το γεγονός ότι εκατοντάδες προσωπικές και οικογενειακές επιχειρήσεις έγιναν εν μια νυχτί βιομηχανίες στην καθημαγμένη Ελλάδα με τα κεφάλαια του σχεδίου Μάρσαλ. Μόνο δέκα βιομηχανίες, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Συντονισμού Γ. Καρτάλη, τον Απρίλη του 1952, είχαν «απορροφήσει το 60% των πιστώσεων» που εκταμιεύτηκαν σε εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ. Αλλα 200 εκατομμύρια μοιράστηκαν σε 50 βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Από τα χρήματα αυτά, που διασπαθίστηκαν απροκάλυπτα και που όσοι τα έλαβαν δεν πλήρωσαν ποτέ μια δραχμή, αναδύθηκαν, πολλές φορές μέσα από τους μαυραγορίτες και τους δοσίλογους, τα νέα τζάκια των αμερικανοθρεμμένων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλεμπόρων. * Οι ΗΠΑ, όπως ομολογούσε ο ίδιος ο Porter, ο απεσταλμένος του Τρούμαν στην Ελλάδα, έκαναν «μια τόσο μεγάλη επένδυση» στη χώρα και συνεργάστηκαν με μια ελληνική κυβέρνηση που «επικαλούμενη τον ίδιο της τον τεραστίων διαστάσεων αντικομμουνισμό ως επιχείρημα για την παροχή βοήθειας σε απεριόριστες ποσότητες (είχε) στόχο της... να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση μιας μικρής κλίκας από τραπεζίτες και εμπόρους, που αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα». Περιγράφοντας δε την ελληνική άρχουσα τάξη, της οποίας τον κλάδο των εφοπλιστών αποκαλούσε «αργυρώνητους ηλίθιους», δε δίσταζε να προσθέτει ότι «είναι αποφασισμένη, πάνω απ΄ όλα, να προστατεύσει τα οικονομικά της προνόμια, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ό,τι αφορά την οικονομική υγεία της χώρας».1 * Ακόμα και οι εκτιμήσεις της εποχής ότι μόλις 500 οικογένειες των Αθηνών ελέγχουν την Ελλάδα αποδείχτηκαν... επιεικείς. «Λέγεται - ανέφερε ο Μαρκεζίνης - ότι 500 οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα, εγώ όμως πιστεύω ότι δεν φτάνουν καν τις πεντακόσιες, αλλά είναι μόνο 200».2 Οσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου συνεχιζόταν με σκανδαλώδη τρόπο. Το βεβαιώνει και πάλι ο Porter, ο οποίος σημειώνει: «Οι βιομήχανοι δεν επένδυαν περιμένοντας "δανεικά κεφάλαια", αν και κατά διάφορες εκτιμήσεις είχαν χρυσές λίρες. Οι εμπορικές τράπεζες όχι μόνο δεν διέθεταν πιστώσεις, αλλά δανείζονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος προκειμένου να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους». * Αποτέλεσμα ήταν νέα μεγαλύτερα ελλείμματα και δημόσια χρέη που, ως συνήθως, επιχειρήθηκε να καλυφθούν είτε με άγριες φοροεπιδρομές στα πενιχρά εισοδήματα του λαού είτε με καινούργιους δανεισμούς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τα μέλη της εγχώριας πλουτοκρατίας που αποτελούσαν «μέλη της κομψής διεθνούς κλίκας» από τον Οκτώβρη του ΄44 μέχρι τον Ιούνη του 1953 να έχουν ξεκοκαλίσει τα πάνω από 3,2 δισ. δολάρια της λεγόμενης «βοήθειας» (σ.σ.: με το σχέδιο Μάρσαλ να ανέρχεται περίπου στα 2 δισ. δολάρια, χωρίς εδώ να υπολογίζεται η άμεση στρατιωτική βοήθεια στο αστικό κράτος), με τους υπέρογκους εξοπλισμούς που άγγιζαν το 50% του προϋπολογισμού και με τη διατήρηση του υπέρογκου κρατικού καταπιεστικού μηχανισμού, είναι φανερό γιατί η «βοήθεια» και η «σωτηρία» δεν είχαν σχέση με το λαό, αλλά με τη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος. * Το τίμημα, αντίθετα, για το λαό ήταν βαρύ. Και πληρώθηκε σε πολλά επίπεδα. Πληρώθηκε με τη φτώχεια, τη μετανάστευση εκατομμυρίων Ελλήνων, με τις ναπάλμ του Εμφυλίου, με τους «Νέους Παρθενώνες» και με μια δημοκρατία, που ο ίδιος ο Αμερικανός υπεύθυνος του σχεδίου στην Ελλάδα, ο Τζέιμς Γουόρεν, την περιέγραφε σε συνέντευξή του ως εξής: «(Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν)...μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς ότι επρόκειτο όχι για απλή παρέμβαση, αλλά για επέμβαση στην εθνική κυριαρχία της χώρας». Και παρακάτω: «Η επιτυχία (σ.σ.: των «πατριωτών» κυβερνώντων - όπως τους αποκαλεί ο Αμερικανός) ήταν ότι έφεραν τους Αμερικανούς, όχι απλά ως συμβούλους, αλλά ως ελεγκτές και υπεύθυνους των αποφάσεων. Για τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα έπρεπε να καταπιεί την περηφάνια της και να αποδεχτεί ευρείες παρεμβάσεις. Αυτό ήταν το πνεύμα της συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών».3 * Προφανώς, όταν τα παραπάνω τα δηλώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, εμείς δε χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο, ούτε για το «σχέδιο Μάρσαλ», ούτε για τους... νοσταλγούς του. *** 1. Paul A. Porter: «Ζητείται ένα θαύμα για την Ελλάδα - Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου», έκδοση «Bήμα - Μαρτυρίες». 2. Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 - 1950, εκδόσεις «Θεμέλιο». 3. Εφημερίδα «Καθημερινή», 17 Ιουνίου 2007. (Πηγή: rizospastis.gr) Η αναδημοσίευση από http://ellinofreneia.net/details.php?id=3270

Δεν θα βρεθεί κάποιος αντίστοιχος σήμερα να ξεκινήσει την νέα πορεία για την λευτεριά μας;

ΑΡΗΣ   ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ

«Θρυλικός ο Αρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Αρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

Ο Αρης Βελουχιώτης - το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας - γεννήθηκε στη Λαμία στα 1905. Από νέος ακολούθησε τα προοδευτικά κινήματα της εποχής του και εντάχθηκε τελικά στο ΚΚΕ Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλειές, ενώ παράλληλα ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα απέδρασε και πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ξανασυλλήφθηκε στα μέσα του 1939 και τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Οταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο ως λοχίας πυροβολικού. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, συγκρότησε μηχανισμό, τον οποίο, στη συνέχεια, παρέδωσε στα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που είχαν γυρίσει από τις εξορίες και είχαν αναλάβει να ανασυγκροτήσουν το Κόμμα.

Το Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων.

Η πρώτη εμφάνιση των ανταρτικών τμημάτων που οργάνωσε ο Κλάρας έγινε στις 7/6/1942 στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα Αρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, τούτο το όνομα αντήχησε σ' ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος. Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, η μάχη του Κρικέλου, η μάχη του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα φέρουν τη σφραγίδα του. Ετσι, στις 2/5/1943, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, ο Αρης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα - Σαμαρινιώτη.

Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους  φασίστες  για την στάση που κράτησε ο Αρης σ' αυτή την μάχη. Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο  Γιάννη Χατζηπαναγιώτου  (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του  "Η Πολιτική διαθήκη του ʼρη Βελουχιώτη: "Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν. Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες. Ο ʼρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο ʼΑρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Aρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλίτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες."

  Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 - '49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: «Οι Aγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»).

Έχει αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Aρη Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Aρης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ».

 Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο: «Δε θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος».  Η ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, τον διαγράφει απo το κόμμα.

Στις 16 Ιουνίου του 1945, ο βίος του ʼρη Βελουχιώτη έφτασε στο τέρμα του. Κι ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.

Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης. Ήταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του.

Στις 27 Σεπτέμβρη 1941 δημιουργείται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ, που έμελλε να παίξει το κύριο ρόλο στην οργάνωση του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής στη χώρα μας. Παρά τα χρόνια που πέρασαν τα μηνύματα, η σημασία και ο ρόλος που έπαιξε στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας είναι επίκαιρα, ανεξίτηλα.

Δυστυχώς παρά την υπάρχουσα νομοθεσία για την αναγνώριση της αντίστασης, κάτι τέτοιο δεν έχει περάσει ουσιαστικά στα σχολικά βιβλία, δεν έχει μπολιάσει τις νεανικές συνειδήσεις. Με το σημερινό σημείωμα επιδιώκουμε να δώσουμε κάποιες πλευρές των στόχων και της δράσης του ως αποτίμηση μνήμης και τιμής αλλά και ως συμβολή στη ενημέρωση των νεώτερων γενιών.

Η δημιουργία του ΕΑΜ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήρθε ως αποτέλεσμα τη αναγκαιότητας οργάνωσης της αντίστασης του ελληνικού λαού, ως συνέχεια του αλβανικού έπους , της μάχης των οχυρών αλλά και των πρώτων αυθόρμητων εν πολλοίς αντιστασιακών πράξεων των πρώτων ημερών της κατοχής.

Του ΕΑΜ είχε προηγηθεί η δημιουργία του Εργατικού ΕΑΜ του ΕΕΑΜ (Ιούλης 1941) με τη συμμετοχή της Ενωτικής ΓΣΕΕ(που βρισκόταν κάτω από τη επιρροή του ΚΚΕ), της ΓΣΕΕ που ακολουθούσε ρεφορμιστική γραμμή και τα Ανεξάρτητα Συνδικάτα που είχα αποσπαστεί από τη ΓΣΕΕ εξαιτίας της δεξιάς γραμμής που ακολούθησε η διοίκηση της.

Στους στόχους του ΕΕΑΜ ανάμεσα στα άλλα βρισκόταν και η προσπάθεια συγκρότησης πανελλαδικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου από όλα τα κόμματα και οργανώσεις που ήθελαν να παλέψουν για το διώξιμο του ξένου κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας.

Δυστυχώς παρά τις πολύμηνες προσπάθειες του ΕΕΑΜ αλλά και του ΚΚΕ οι ηγεσίες των μεγάλων προπολεμικά αστικών κομμάτων απέκρουσαν τις προτάσεις για συνεργασία με βασικό επιχείρημα πως ήταν "τυχοδιωκτισμός" κάθε αντίσταση απέναντι στον κατακτητή. Ένα μέρος των αστικών δυνάμεων είχε ήδη φύγει για Μέση Ανατολή, ενώ ένα κομμάτι της συνεργάστηκε ή κράτησε στάση "ουδετεροτητας" με τον κατακτητή!

Τελικά η συγκρότηση του ΕΑΜ έγινε πράξη μετά τη συνεργασία του ΚΚΕ με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας με επικεφαλής τον Ηλία Τσιριμώκο καθώς και το Αγροτικό κόμμα. Σκοποί του ΕΑΜ σύμφωνα με το ιδρυτικό του ήταν: "α. Η απελευθέρωσις του έθνους μας από τον σημερινό ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.

β. Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως του ΕΑΜ αμέσως μετά τη εκδίωξιν των κατακτητών, μοναδικός σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών δια Συντακτικήν Εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν, ίνα ο λαός απογανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεως του.

Γ. Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού λαού, όπως αποφανθή περί του τρόπου διακυβερνήσεως του, από πάσαν αντιδραστικλήν απόπειραν, ήτις θα τείνει να επιβάλη εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισις δι' όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που αποτελούν , πάσης τοιαύτης αποπείρας". Δια το ΚΚΕ :ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ. Δια το ΣΚΕ: ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ. Δια την ΕΛΔ:ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ. Δια το Αγροτικό Κόμμα: ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ.

Πηγή : http://antistasi.blogdrive.com/ 

Τροπολογία ρύθμισης κομματικών χρεών.

ΕΛΕΟΣ...

Πασοκ και νδ επιχειρούν με τροπολογία που έφεραν στη βουλή να ρυθμίσουν τα χρέη των κομμάτων τους που πλησιάζουν στα 230 εκατομμύρια €.

Για τον λαό που στενάζει κάτω από τα δυσβάσταχτα επιτόκια, τους τεράστιους τόκους και τα συνεχή χαράτσια ούτε σκέψη για κάποια ελάφρυνση.

Νέο Ρεκόρ η Ανεργία

Ανάπτυξη, ανάπτυξη και πράσινα άλογα για το δντ, τροϊκα και την κυβέρνηση των τραπεζών (πασοκ, νδ, λαος, ντόρα) και των μνημονίων.

Και για όλους εμάς η σκληρή αλήθεια και η μαύρη σκοτεινή πραγματικότητα.

Στο 21% ανήλθε η ανεργία στην Ελλάδα τον μήνα Δεκέμβριο, με τους ανέργους να αριθμούν πλέον 1.033.507!
Τα πράγματα είναι τραγικά στις ηλικίες 15-24, με το ποσοστό να ανέρχεται στο 51,1%, δηλαδή ένας στους δύο νέους.
Οσον αφορά τις περιφέρειες, πρωταθλήτριες είναι η Ηπειρος και η Δυτική Μακεδονία με 24,5%.

Ντροπή και αίσχος.

Είναι απίστευτο το θράσος των μνημονιακών υπουργών. Τελευταίο παράδειγμα του υφυπουργού οικονομικών (ή κάτι τέτοιο τέλως πάντων) που με ύφος χιλίων καρδιναλίων ενημερώνει τον παπαγάλο δημοσιογράφο ότι :

"Τα χρήματα που θα χάσουν οι τράπεζες από το κούρεμα του PSI θα κληθεί να τα πληρώσει ο Ελληνικός λαός έτσι ώστε να είναι δυνατή η συνέχιση της λειτουργίας τους."

Θα πληρώσει για πολλοστή φορά ο λαός τις τράπεζες που του πίνουν το αίμα με τα τοκογλυφικά επιτόκια που τον δανείζουν για να μπορούν οι μέτοχοί τους ξένοι και ντόπιοι καπιταλιστές να έχουν τράπεζες χωρίς να χρειαστεί να βάλουν ούτε σεντς!!!!!!!!!!!

Κυβέρνηση τραπεζιτών ..................σε όλο της το μεγαλείο.

Τα ΜΜΕ σε ρόλο παπαγάλων της συμφοράς.

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μία απίστευτη προπαγάνδα η οποία θα εντείνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Ακούμε λοιπόν καθημέρινα τους γνωστούς παπαγάλους των ΜΜΕ να μας πληροφορούν ότι : "αν δεν ψηφίσουμε νδ και πασόκ μας περιμένει κάτι χειρότερο από τον αρμαγεδώνα".

Σε όλους αυτούς και τα αφεντικά τους θα απαντήσω με τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν :

"Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου."

Ας σκεφτεί ο καθένας λοιπόν με τις μέχρι σήμερα ψήφους του πόσες φορές πυροβόλησε το μέλλον των παιδιών του. Και πάνω απ' όλα αν πρέπει να υποκύψει στην τρομοκρατία των παπαγάλων και των ξένων και ντόπιων αφεντικών τους.